New Adventures..
Door: Jacqueline
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
20 Augustus 2007 | Egypte, Dahab
Ik denk dat het wel weer eens tijd is voor een fatsoenlijke update met het een en ander aan verhalen ( foto’s volgen later, ben afhankelijk van anderen hiervan)
Er is weer genoeg gebeurd de afgelopen weken, dus het zal wel weer een lang verhaal worden.
De afgelopen 4 weken was Olav hier weer in Dahab, en sinds zondag is hij weer terug in NL.
Wederom weer gek dat hij weg is.
Had een dagelijks loopje naar het Oricana-hotel waar hij en Yuri verbleven.
Niet alleen voor hen natuurlijk, maar ook voor de andere gasten.
Het fijne ook aan dat hotel is, is dat er een zwembad bij is.
Van de eigenaar heb ik toestemming gekregen om daar af en toe gebruik te maken van het zwembad.
Heerlijk gewoon!
Heb er vorige week een tijdje ingelegen, samen met twee kids van de broer van de eigenaar.
Lekker beetje rondteuten, en heb nog een goede daad verricht door het mondstuk van de snorkel van het jongetje op te duiken die al een paar dagen onvindbaar was in het zwembad.
Dus ik snorkel en masker op en de speurtocht begonnen.
Met als gevolg iedereen weer happy!
Laatst kwam Olav met het geweldige plan om een BBQ op het strand bij de Laguna te houden.
Dus Sayed en ik aan de slag gegaan met wat inkopen doen, en het te proberen te regelen samen met Olav.
En het is gelukt ook.
Met een klein groepje zijn we aan het einde van de middag naar de Laguna gereden, eerst even lekker zwemmen en rondklooien met z’n allen in de zee.
En erna op het strand kolen verhitten, BBQrooster erop en maak de worstjes maar gaar.
Het was zo relaxed, iedereen genoot ervan, de sfeer was goed.
Dus de avond daar doorgebracht en lekker gekletst met z’n allen en genieten van het leven in Dahab!
In de afgelopen twee weken heb ik veel opgetrokken met Marion en haar twee dochters van 15, Eva en Geke.
Heb een enorm leuke tijd met deze dames gehad, veel gedaan met ze.
Gesnorkeld, introductieduik (en Eva is uiteindelijk verder gegaan met haar cursus), gerelaxed, gezellige dagen gehad, op stap geweest met de meiden en ook… de woestijn in!
Wat een enorm gave ervaring was dat weer, ben wederom weer eens enorm blij dat ik dit aan het doen ben zeg maar!
Op dinsdagochtend werden we (Marion, Eva, Geke , Yuri, Sayed en ik) om 6 uur bij het Oricana opgepikt door Aid, onze bedouine-gids in de woestijn, om met een busje een stuk buiten Dahab over te gaan op een Jeep.
Daar werden alle tassen, etenswaren, dekens etc. op de jeep geladen en ons avontuur kon beginnen.
Eerst zijn we naar de Double Canyon gegaan.
Dit was eerst een stuk omhoog klauteren (viel niet altijd even mee) en toen bovengekomen even uitpuffen en genieten van de stilte en de rust.
Maarjah, als je naar boven gaat, moet je uiteindelijk ook weer naar beneden….
Feest!
Oftewel, dat viel even ernstig niet mee.
Die kids gingen wel redelijk rap naar beneden, maar ik heb m’n kont wel iets dikker, en ben ook niet meer zo soepeltjes in alles.
Marion ging voor me en kwam met een pittige schaafwond beneden.
En toen kon ik nog eens moeilijk glijden en doen.
Je hebt echt nergens houvast, je moet steunen op je benen en een klein beetje op je armen.
Echt iets voor mij, zag het natuurlijk niet helemaal zitten, maar wil me op zo’n moment niet laten kennen, en ben ook te eigenwijs om te zeggen ik ga dit niet doen.
Nah, dat had ook vast niet gekund, ik moest toch beneden komen!
Het kostte me slechts een schaafplek op mijn enkel, dus reuze meegevallen.
Toen weer de Jeep in, om eerst naar een waterput in de woestijn te gaan om met ijskoud water te wassen, en erna verder gegaan.
Ondertussen nog twee keer gestopt om een mega zandduin op te klimmen.
De eerste zijn we opgeklommen en erna allemaal naar beneden gespurt.
De tweede was de grootste in de omgeving, dus maar even braaf blijven staan (je wilt toch echt niet zo’n enorme duin met los zand in die hitte omhoogklimmen!!)
Met de Jeep erna weer verder gereden, over stukken waarvan je soms denkt hoe kan je daar in hemelsnaam overheen komen en rijden!
Maar allemaal geen probleem voor onze chauffeur en gids.
Bij de Mountain with the Hole zijn we weer uit de Jeep gestapt, en wederom een klimtochtje naar boven gedaan.
Dit allemaal zonder schoenen, want je hebt toch geen grip, en blote voeten gaat toch iets makkelijker.
Maar nogsteeds viel het niet altijd mee.
In de berg aangekomen, heb je een groot gat zitten, waardoor je van de ene naar de andere kant van de berg kan kijken.
Erg bijzonder, we hebben er even lekker met z’n allen gezeten, en toen vroeg Aid wat we graag wilden doen.
Besloten daar onder de berg de lunch te doen, een paar uur rust (het is anders te heet verder te rijden) en dan weer verder trekken.
Prima, in de tijd dat de lunch bereidt werd, was ik in de berg al in slaap gevallen.
Kun je nagaan, het is allemaal steen en rots, geen lekker plekje, maar slapen in die rust, lekker briesje die door het gat heen blies erbij, en weg was ik!
De lunch was geweldig!
Aid en de chauffeur hadden zelf brood gebakken, door eerst een vuurtje te stoken, de kolen weg te halen, daar het deeg neer te leggen, en toen het brood te bakken.
En aan het einde werd alle stof, zand en kolen eraf geklopt.
En het was zo onwijs lekker brood!
Ik heb enorm zitten smullen, er waren salades gemaakt en aan het einde heerlijke sappige meloen en thee.
Plus na de lunch maar weer een dutje gedaan, tussen de kamelenteken, die mij goddank met rust gelaten hebben.
Na de lunchpauze zijn we weer verder gereden naar de plek waar we zouden overnachten.
Hier was al een bedouinefamilie aanwezig, dus werden we uitgenodigd voor thee (suiker met thee dus) en bij ze te zitten.
We hebben daar nog een spelletje met de kids gedaan, ze hadden een pakje kaarten, dus we hebben ons absoluut wel vermaakt.
We konden nog de Closed Canyon in, maar we hadden maar besloten die voor de volgende morgen te bewaren.
Het eten was ook weer een enorm feest.
Door de bedouinen zelf gemaakt op een simpel kolenvuurtje, maar het was gewoon prima te eten, en absoluut niet vervelend.
Oké, een beetje teveel scheppen ze op, en dan voel je je weer zo bezwaard om niet alles op te eten.
Maarjah, ook bij mij houdt het natuurlijk wel een keer op en zit ik vol!
Het was ondertussen al donker geworden, dus met een boek over sterrenkijken die ik van Heike geleend heb hebben we sterrenbeelden opgezocht.
En toen ging het kaarsje bij ons allemaal ook aardig rap uit.
De bedden klaar maken, wat wil zeggen, een deken pakken, op een heel dun matrasje liggen, een andere deken als kussen gebruiken en zorg dat je een goed plekje vindt en dat je niet al te ongemakkelijk op een zand of steenhoopje ligt.
Voor mij geen probleem geweest, ik heb mijn ogen dicht gedaan, ben in een enorme coma gevallen, heb een keer een mep gekregen van Eva die naast me lag en dat was het, tot de volgende morgen ik weer wakker werd omdat het licht was.
Nu blijkt wel dat er ’s nachts een kameel op een paar meter afstand van ons heeft gestaan met zijn kop in de afvalzakken te eten met veel lawaai en dat er zelfs nog twee van de mannen naar het beest hebben staan schreeuwen.
Dusss… ik heb er niets van gehoord, heb dat de volgende ochtend alleen maar meegekregen van Geke en Marion.
Voor het ontbijt zijn we de Closed Canyon ingegaan.
Tenminste, dat was de planning voor mij.
Ik liep voorop met Aid, Geke en Marion, terwijl Eva en Yuri achter ons aankwamen.
Op een gegeven moment wachtten we op de twee achterblijvers, komt Yuri aangestrompeld.
Ik had al meteen zoiets van ohjee, wat nu weer?
Hij had zijn grote teen pittig hard aan een teen gestoten, en die was dus een beetje ontvelt.
Dus ik weer terug naar het kamp met hem, om het schoon te maken en te kijken wat de schade was.
Het viel gelukkig wel mee, en ik had het net een beetje gespoeld, toen er een van de oude bedouinemannetjes aankwam en meekijk.
Die begon wat te brabbelen, maakte een gebaar van dat losse stuk vel knippen we eraf.
Yuri keek mij verschrikt aan, en zei nog jahmaar Jacque, ik vertrouw jou, niet die man.
Ik vertrouw juist wel weer op die man, omdat hij gewend is te leven in de woestijn, en dat soort dingen wel weer vaker meegemaakt heeft.
Dus er kwam een schaartje bij, hij knipte het vakkundig weg, maakte de wond verder schoon, en Yuri was weer gerust gesteld. (en ik ook)
Na het ontbijt werden de kamelen opgetuigd om weer verder te trekken.
Tja, ik op een kameel, hahaha, ik zag het compleet NIET zitten om heel eerlijk te zijn.
Maar wederom, niet laten kennen, dus ik op mijn kameel geklauterd, kreeg er bewust een aangewezen die voor mij was.
Het opstaan is wat eng, je wordt alle kanten opgeschud, maar dan verder als ze eenmaal in pas zijn, en je hebt het ritme gevonden is het wel erg leuk!
Dus zoals ik de bedouinen altijd zie doen met gekruiste benen erop en laat dat beest maar hobbelen.
Er was bekend dat een van de kamelen zwanger was, en dat die nogal wat nukkig kon doen en slecht luisteren.
Maar we konden zelf niet ontdekken welke dat was.
Dus ik vraag nog leuk, welke was de zwangere kameel dan?
Oké, weer genoeg gevraagd dus, dat was degene waar ik op zat.
Maar heb gelukkig geen probleem met haar gehad, ze liep netjes haar rondje, mopperde alleen wat bij het weer gaan zitten.
Dat gaan zitten is trouwens het engste van alles vind ik!
Ze zakte namelijk eerst door haar voorpoten, en toen duurde het even voor die kont ook naar beneden ging.
Daar hang je dan!
Geloof dat mijn gezicht ook wel weer voor zich gesproken heeft op dat moment.
Na ongeveer 3 kwartier kwamen we aan in een oase, waar zo ongeveer 7 of 9 (weet het niet meer, vraag het de volgende keer na) families wonen met zijn allen.
In de oase is een soort van cementen bak waar koel water in zit, waar je in kan.
Zeg maar een soort van zwembadje.
Yuri en Eva zijn hier nog even ingeweest om af te koelen, en verder hebben we lekker gerelaxed daar, gegeten, en wederom geslapen.
Heb zo ontzettend veel geslapen daar in de woestijn, maar het is zo lekker.
Tegen een uur of 3 zijn we weer rustigaan alles bij elkaar gaan pakken op de kamelen, om een klein stukje met ze te lopen naar de White Canyon, onze laatste klim en klauterpartij.
Wederom weer ontzettend gaaf, en redelijk goed te doen dit keer.
Toen we boven aan waren gekomen, stonden de kids er weer met de kamelen.
Eerst nog een kopje thee gedronken, en op naar onze laatste rit op de kamelen naar het eindpunt.
Twee dagen zijn zo ontzettend snel omgegaan daar in de woestijn.
Het was heerlijk!
Ben er helemaal weg van.
De dingen die je ziet, de dingen die je hoort en ook vooral niet hoort.
De gastvrijheid van de bedouinen die er wonen en leven.
In een woord: Geweldig!
Kijk dan ook al ernstig uit naar de volgende trip!
Verder heb ik afgelopen donderdag nog een duik gedaan met Yuri en Eva.
Erg leuk om met twee kids te duiken.
Oké, was niet helemaal alleen, Olav was er ook bij (is instructeur) en twee studenten van de DiveIn die daar onderzoek doen naar het leven etc. op het rif waren ook mee.
Een van hun is ook instructeur en de andere is ook een goede ervaren duiker.
We hebben een leuke relaxte duik gemaakt op The Islands, geloof dat ze er beide wel van genoten hebben.
Donderdagavond ben ik naar een verjaardagfeestje geweest van Ahmed, de eigenaar van het internetcafé.
Het is best leuk om eens te zien hoe de mensen hier een verjaardag vieren.
En het leuke was ook, op 2 personen na, kende ik allemaal wel die er waren.
Hoe blij ze allemaal dansen op Egyptische muziek, op een manier waarvan mensen in NL meteen denken dat iedereen ladderzat zou zijn, want zoiets doe je niet.
Olav legde ook uit, dat de manier waarop het hier gevierd wordt, is dat de gasten zorgen dat de jarige een leuke verjaardag heeft en het naar zijn zin heeft.
In plaats van zoals in NL vaak het geval is dat de jarige de gasten het naar de zin maakt.
Dus Mischa en ik konden er ook aan om op Egyptische manier mee te dansen en ons te vermaken.
Net op het punt dat we zoiets hadden van oké, we gaan, kwam de verjaardagscake binnen, wat er niet 1 was, maar een stuk of wat, taart, cake, pudding en weet ik wat voor zoetigheid allemaal.
Dus een soort Happy Birthdayliedje op, en allemaal in een soort van klap en danspolonaise rondom de tafel.
En allemaal zo blij en enthousiast, geweldig om mee te maken.
Maarjah, toen kwam de taart op een bordje.
Niet een klein stukje, nee een heel bord vol.
Dat Mischa, Judith en ik elkaar aankeken zo van hoe krijgen we dit weg??
Olav zei nog bijdehand, je moet het opeten, het is heel onbeleefd om dat niet te doen.
Dus ik heb zitten eten tegen mijn gevoel in, en vroeg uiteindelijk aan Olav of het toch echt moest?
Hij vertelde toen, dat het wel zo beleefd is, maar dat als het niet lukt, en je hebt van alles wat geproefd het ook niet zo’n heel probleem is.
Vanuit hun beleving is het zoveel hebben aan taart etc. een teken van kijk, ik kan me dit veroorloven, en je moet je gasten zo goed mogelijk verzorgen en zoveel mogelijk geven.
Heel lief bedoeld allemaal, maar heb uiteindelijk ook beleefd maar gezegd dat het teveel was.
Verder, geloof dat dit het eerst wel even was.
Vergeet vast wel het een en ander weer te vertellen, moet toch weer eens proberen wat consequenter te zijn in mijn updates.
De foto’s gaan dus nog volgen, maar dit was het eerst wel even weer.
Tot bubbels 8)
Er is weer genoeg gebeurd de afgelopen weken, dus het zal wel weer een lang verhaal worden.
De afgelopen 4 weken was Olav hier weer in Dahab, en sinds zondag is hij weer terug in NL.
Wederom weer gek dat hij weg is.
Had een dagelijks loopje naar het Oricana-hotel waar hij en Yuri verbleven.
Niet alleen voor hen natuurlijk, maar ook voor de andere gasten.
Het fijne ook aan dat hotel is, is dat er een zwembad bij is.
Van de eigenaar heb ik toestemming gekregen om daar af en toe gebruik te maken van het zwembad.
Heerlijk gewoon!
Heb er vorige week een tijdje ingelegen, samen met twee kids van de broer van de eigenaar.
Lekker beetje rondteuten, en heb nog een goede daad verricht door het mondstuk van de snorkel van het jongetje op te duiken die al een paar dagen onvindbaar was in het zwembad.
Dus ik snorkel en masker op en de speurtocht begonnen.
Met als gevolg iedereen weer happy!
Laatst kwam Olav met het geweldige plan om een BBQ op het strand bij de Laguna te houden.
Dus Sayed en ik aan de slag gegaan met wat inkopen doen, en het te proberen te regelen samen met Olav.
En het is gelukt ook.
Met een klein groepje zijn we aan het einde van de middag naar de Laguna gereden, eerst even lekker zwemmen en rondklooien met z’n allen in de zee.
En erna op het strand kolen verhitten, BBQrooster erop en maak de worstjes maar gaar.
Het was zo relaxed, iedereen genoot ervan, de sfeer was goed.
Dus de avond daar doorgebracht en lekker gekletst met z’n allen en genieten van het leven in Dahab!
In de afgelopen twee weken heb ik veel opgetrokken met Marion en haar twee dochters van 15, Eva en Geke.
Heb een enorm leuke tijd met deze dames gehad, veel gedaan met ze.
Gesnorkeld, introductieduik (en Eva is uiteindelijk verder gegaan met haar cursus), gerelaxed, gezellige dagen gehad, op stap geweest met de meiden en ook… de woestijn in!
Wat een enorm gave ervaring was dat weer, ben wederom weer eens enorm blij dat ik dit aan het doen ben zeg maar!
Op dinsdagochtend werden we (Marion, Eva, Geke , Yuri, Sayed en ik) om 6 uur bij het Oricana opgepikt door Aid, onze bedouine-gids in de woestijn, om met een busje een stuk buiten Dahab over te gaan op een Jeep.
Daar werden alle tassen, etenswaren, dekens etc. op de jeep geladen en ons avontuur kon beginnen.
Eerst zijn we naar de Double Canyon gegaan.
Dit was eerst een stuk omhoog klauteren (viel niet altijd even mee) en toen bovengekomen even uitpuffen en genieten van de stilte en de rust.
Maarjah, als je naar boven gaat, moet je uiteindelijk ook weer naar beneden….
Feest!
Oftewel, dat viel even ernstig niet mee.
Die kids gingen wel redelijk rap naar beneden, maar ik heb m’n kont wel iets dikker, en ben ook niet meer zo soepeltjes in alles.
Marion ging voor me en kwam met een pittige schaafwond beneden.
En toen kon ik nog eens moeilijk glijden en doen.
Je hebt echt nergens houvast, je moet steunen op je benen en een klein beetje op je armen.
Echt iets voor mij, zag het natuurlijk niet helemaal zitten, maar wil me op zo’n moment niet laten kennen, en ben ook te eigenwijs om te zeggen ik ga dit niet doen.
Nah, dat had ook vast niet gekund, ik moest toch beneden komen!
Het kostte me slechts een schaafplek op mijn enkel, dus reuze meegevallen.
Toen weer de Jeep in, om eerst naar een waterput in de woestijn te gaan om met ijskoud water te wassen, en erna verder gegaan.
Ondertussen nog twee keer gestopt om een mega zandduin op te klimmen.
De eerste zijn we opgeklommen en erna allemaal naar beneden gespurt.
De tweede was de grootste in de omgeving, dus maar even braaf blijven staan (je wilt toch echt niet zo’n enorme duin met los zand in die hitte omhoogklimmen!!)
Met de Jeep erna weer verder gereden, over stukken waarvan je soms denkt hoe kan je daar in hemelsnaam overheen komen en rijden!
Maar allemaal geen probleem voor onze chauffeur en gids.
Bij de Mountain with the Hole zijn we weer uit de Jeep gestapt, en wederom een klimtochtje naar boven gedaan.
Dit allemaal zonder schoenen, want je hebt toch geen grip, en blote voeten gaat toch iets makkelijker.
Maar nogsteeds viel het niet altijd mee.
In de berg aangekomen, heb je een groot gat zitten, waardoor je van de ene naar de andere kant van de berg kan kijken.
Erg bijzonder, we hebben er even lekker met z’n allen gezeten, en toen vroeg Aid wat we graag wilden doen.
Besloten daar onder de berg de lunch te doen, een paar uur rust (het is anders te heet verder te rijden) en dan weer verder trekken.
Prima, in de tijd dat de lunch bereidt werd, was ik in de berg al in slaap gevallen.
Kun je nagaan, het is allemaal steen en rots, geen lekker plekje, maar slapen in die rust, lekker briesje die door het gat heen blies erbij, en weg was ik!
De lunch was geweldig!
Aid en de chauffeur hadden zelf brood gebakken, door eerst een vuurtje te stoken, de kolen weg te halen, daar het deeg neer te leggen, en toen het brood te bakken.
En aan het einde werd alle stof, zand en kolen eraf geklopt.
En het was zo onwijs lekker brood!
Ik heb enorm zitten smullen, er waren salades gemaakt en aan het einde heerlijke sappige meloen en thee.
Plus na de lunch maar weer een dutje gedaan, tussen de kamelenteken, die mij goddank met rust gelaten hebben.
Na de lunchpauze zijn we weer verder gereden naar de plek waar we zouden overnachten.
Hier was al een bedouinefamilie aanwezig, dus werden we uitgenodigd voor thee (suiker met thee dus) en bij ze te zitten.
We hebben daar nog een spelletje met de kids gedaan, ze hadden een pakje kaarten, dus we hebben ons absoluut wel vermaakt.
We konden nog de Closed Canyon in, maar we hadden maar besloten die voor de volgende morgen te bewaren.
Het eten was ook weer een enorm feest.
Door de bedouinen zelf gemaakt op een simpel kolenvuurtje, maar het was gewoon prima te eten, en absoluut niet vervelend.
Oké, een beetje teveel scheppen ze op, en dan voel je je weer zo bezwaard om niet alles op te eten.
Maarjah, ook bij mij houdt het natuurlijk wel een keer op en zit ik vol!
Het was ondertussen al donker geworden, dus met een boek over sterrenkijken die ik van Heike geleend heb hebben we sterrenbeelden opgezocht.
En toen ging het kaarsje bij ons allemaal ook aardig rap uit.
De bedden klaar maken, wat wil zeggen, een deken pakken, op een heel dun matrasje liggen, een andere deken als kussen gebruiken en zorg dat je een goed plekje vindt en dat je niet al te ongemakkelijk op een zand of steenhoopje ligt.
Voor mij geen probleem geweest, ik heb mijn ogen dicht gedaan, ben in een enorme coma gevallen, heb een keer een mep gekregen van Eva die naast me lag en dat was het, tot de volgende morgen ik weer wakker werd omdat het licht was.
Nu blijkt wel dat er ’s nachts een kameel op een paar meter afstand van ons heeft gestaan met zijn kop in de afvalzakken te eten met veel lawaai en dat er zelfs nog twee van de mannen naar het beest hebben staan schreeuwen.
Dusss… ik heb er niets van gehoord, heb dat de volgende ochtend alleen maar meegekregen van Geke en Marion.
Voor het ontbijt zijn we de Closed Canyon ingegaan.
Tenminste, dat was de planning voor mij.
Ik liep voorop met Aid, Geke en Marion, terwijl Eva en Yuri achter ons aankwamen.
Op een gegeven moment wachtten we op de twee achterblijvers, komt Yuri aangestrompeld.
Ik had al meteen zoiets van ohjee, wat nu weer?
Hij had zijn grote teen pittig hard aan een teen gestoten, en die was dus een beetje ontvelt.
Dus ik weer terug naar het kamp met hem, om het schoon te maken en te kijken wat de schade was.
Het viel gelukkig wel mee, en ik had het net een beetje gespoeld, toen er een van de oude bedouinemannetjes aankwam en meekijk.
Die begon wat te brabbelen, maakte een gebaar van dat losse stuk vel knippen we eraf.
Yuri keek mij verschrikt aan, en zei nog jahmaar Jacque, ik vertrouw jou, niet die man.
Ik vertrouw juist wel weer op die man, omdat hij gewend is te leven in de woestijn, en dat soort dingen wel weer vaker meegemaakt heeft.
Dus er kwam een schaartje bij, hij knipte het vakkundig weg, maakte de wond verder schoon, en Yuri was weer gerust gesteld. (en ik ook)
Na het ontbijt werden de kamelen opgetuigd om weer verder te trekken.
Tja, ik op een kameel, hahaha, ik zag het compleet NIET zitten om heel eerlijk te zijn.
Maar wederom, niet laten kennen, dus ik op mijn kameel geklauterd, kreeg er bewust een aangewezen die voor mij was.
Het opstaan is wat eng, je wordt alle kanten opgeschud, maar dan verder als ze eenmaal in pas zijn, en je hebt het ritme gevonden is het wel erg leuk!
Dus zoals ik de bedouinen altijd zie doen met gekruiste benen erop en laat dat beest maar hobbelen.
Er was bekend dat een van de kamelen zwanger was, en dat die nogal wat nukkig kon doen en slecht luisteren.
Maar we konden zelf niet ontdekken welke dat was.
Dus ik vraag nog leuk, welke was de zwangere kameel dan?
Oké, weer genoeg gevraagd dus, dat was degene waar ik op zat.
Maar heb gelukkig geen probleem met haar gehad, ze liep netjes haar rondje, mopperde alleen wat bij het weer gaan zitten.
Dat gaan zitten is trouwens het engste van alles vind ik!
Ze zakte namelijk eerst door haar voorpoten, en toen duurde het even voor die kont ook naar beneden ging.
Daar hang je dan!
Geloof dat mijn gezicht ook wel weer voor zich gesproken heeft op dat moment.
Na ongeveer 3 kwartier kwamen we aan in een oase, waar zo ongeveer 7 of 9 (weet het niet meer, vraag het de volgende keer na) families wonen met zijn allen.
In de oase is een soort van cementen bak waar koel water in zit, waar je in kan.
Zeg maar een soort van zwembadje.
Yuri en Eva zijn hier nog even ingeweest om af te koelen, en verder hebben we lekker gerelaxed daar, gegeten, en wederom geslapen.
Heb zo ontzettend veel geslapen daar in de woestijn, maar het is zo lekker.
Tegen een uur of 3 zijn we weer rustigaan alles bij elkaar gaan pakken op de kamelen, om een klein stukje met ze te lopen naar de White Canyon, onze laatste klim en klauterpartij.
Wederom weer ontzettend gaaf, en redelijk goed te doen dit keer.
Toen we boven aan waren gekomen, stonden de kids er weer met de kamelen.
Eerst nog een kopje thee gedronken, en op naar onze laatste rit op de kamelen naar het eindpunt.
Twee dagen zijn zo ontzettend snel omgegaan daar in de woestijn.
Het was heerlijk!
Ben er helemaal weg van.
De dingen die je ziet, de dingen die je hoort en ook vooral niet hoort.
De gastvrijheid van de bedouinen die er wonen en leven.
In een woord: Geweldig!
Kijk dan ook al ernstig uit naar de volgende trip!
Verder heb ik afgelopen donderdag nog een duik gedaan met Yuri en Eva.
Erg leuk om met twee kids te duiken.
Oké, was niet helemaal alleen, Olav was er ook bij (is instructeur) en twee studenten van de DiveIn die daar onderzoek doen naar het leven etc. op het rif waren ook mee.
Een van hun is ook instructeur en de andere is ook een goede ervaren duiker.
We hebben een leuke relaxte duik gemaakt op The Islands, geloof dat ze er beide wel van genoten hebben.
Donderdagavond ben ik naar een verjaardagfeestje geweest van Ahmed, de eigenaar van het internetcafé.
Het is best leuk om eens te zien hoe de mensen hier een verjaardag vieren.
En het leuke was ook, op 2 personen na, kende ik allemaal wel die er waren.
Hoe blij ze allemaal dansen op Egyptische muziek, op een manier waarvan mensen in NL meteen denken dat iedereen ladderzat zou zijn, want zoiets doe je niet.
Olav legde ook uit, dat de manier waarop het hier gevierd wordt, is dat de gasten zorgen dat de jarige een leuke verjaardag heeft en het naar zijn zin heeft.
In plaats van zoals in NL vaak het geval is dat de jarige de gasten het naar de zin maakt.
Dus Mischa en ik konden er ook aan om op Egyptische manier mee te dansen en ons te vermaken.
Net op het punt dat we zoiets hadden van oké, we gaan, kwam de verjaardagscake binnen, wat er niet 1 was, maar een stuk of wat, taart, cake, pudding en weet ik wat voor zoetigheid allemaal.
Dus een soort Happy Birthdayliedje op, en allemaal in een soort van klap en danspolonaise rondom de tafel.
En allemaal zo blij en enthousiast, geweldig om mee te maken.
Maarjah, toen kwam de taart op een bordje.
Niet een klein stukje, nee een heel bord vol.
Dat Mischa, Judith en ik elkaar aankeken zo van hoe krijgen we dit weg??
Olav zei nog bijdehand, je moet het opeten, het is heel onbeleefd om dat niet te doen.
Dus ik heb zitten eten tegen mijn gevoel in, en vroeg uiteindelijk aan Olav of het toch echt moest?
Hij vertelde toen, dat het wel zo beleefd is, maar dat als het niet lukt, en je hebt van alles wat geproefd het ook niet zo’n heel probleem is.
Vanuit hun beleving is het zoveel hebben aan taart etc. een teken van kijk, ik kan me dit veroorloven, en je moet je gasten zo goed mogelijk verzorgen en zoveel mogelijk geven.
Heel lief bedoeld allemaal, maar heb uiteindelijk ook beleefd maar gezegd dat het teveel was.
Verder, geloof dat dit het eerst wel even was.
Vergeet vast wel het een en ander weer te vertellen, moet toch weer eens proberen wat consequenter te zijn in mijn updates.
De foto’s gaan dus nog volgen, maar dit was het eerst wel even weer.
Tot bubbels 8)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
