Dahab... Mijn laatste duiken..
Door: Jacqueline
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
16 December 2007 | Nederland, Amsterdam
Dan nu maar eens eventjes in mijn geheugen graven over mijn laatste 3 weken Dahab!
Lijkt alsof het alweer tijden geleden is geweest, maar dat valt ook wel weer enorm mee..
Moet alleen eventjes alles weer op een rijtje zien te krijgen, er is namelijk weer zoveel gebeurd natuurlijk.
Heb mijn laatste weken samen met Sarah in huis gewoond, en eigenlijk was Andreas er ook altijd wel bij.
We hebben onze laatste weken dus vrij intensief met z'n drieën opgetrokken.
Andreas was natuurlijk degene met wie ik het langst opgetrokken heb in Dahab.
Hij kwam een maand na mij aan, we zijn samen de DM-opleiding begonnen, 's avonds waren we altijd samen, en op vrije dagen hingen we 9 van de 10 keer ook wel ergens samen in een van de restaurants te chillen.
Andreas kan iemand zijn die vrij hard en nonchalant overkomt, weinig emoties tonend als het om zijn eigen emoties gaat tenminste.
Toch had hij altijd vrij goed door als er iets bij me dwars zat, en kon hij me als geen ander breken als de emoties weer eens op t topje zaten.
Sloeg een arm om me heen dan.. "Jacqy, Alles wird gut..."
En dan was t voor mij maar weer zaak niet te gaan huilen :D
Een topper, echtwaar.
Hij noemde mij zijn kleine zusje, ik hem m'n grote broer.
En zo was het ook.
We begonnen de dag standaard met een dikke knuffel, en eigenlijk bleven we lekker de hele dag doorknuffelen.
Terugkomend van een duik, en we zagen elkaar weer aan het einde van de dag, een dikke knuffel.
Einde van de dag, dikke knuffel.
Tussendoor ook, het was gewoon heerlijk, lekker ontspannen en vriendschappelijk.
Ik weet ook zeker dat ik Andreas volgend jaar weer ga zien, we hebben al plannen gemaakt dat hij naar Amsterdam komt, Sarah komt dan ook.
Op 2 november heb ik mijn 222ste duik gemaakt!
Vond ik wel weer een leuk getal.
Samen met Uli en Martin hebben we twee keer de Lighthouse rechterkant gedoken.
En genoten weer.
Eerst een jacht op het zeepaardje.
Aangezien het verhaal steeds meer op de duikschool rondging dat ik degene was met wie je gegarandeerd zeepaardjes kon zien, moest ik natuurlijk wel weer mijzelf bewijzen.
Zal je natuurlijk net zien, nergens een zeepaardje te bekennen!!
Raakte al lichtelijk gefrustreerd ervan, maar gelukkig toch nog eentje gevonden.
Anders had ik toch weer een heleboel uit te leggen achteraf.
Later die week, heb ik nog een dag gegidst bij de Blue Hole.
Ik brief nog 's morgens leuk dat er een week of wat ervoor een haai gespott was daar, op diepte, dat wel, maar door twee mensen onafhankelijk van elkaar toch een haai gezien.
Dat is altijd wel het vermelden waard, maar eigenlijk net zo loos als dat ik standaard wel in mijn briefings vertelde dat je ook regelmatig in the blue kijken moet, ant er kan maarzo eens een schildpad voorbij zwemmen.
(heb geloof ik in 7 maanden tijd maar 3 keer een schilddpad gezien, maar oké)
Onze eerste duik de Bells afgedaald, langs de dropoff naar de BlueHole toe, over het zadel en dan de Bluehole doorzwemmen.
In de BlueHole zelf kwam ik onderwater Hamza nog tegen die bezig was met wat Freedive-training. Ook altijd grappig en leuk weer te zien, en ik vind het ook altijd leuk om onderwater mensen tegen te komen die je kent.
Onze tweede duik deden we BlueHole-Tigerhouse.
Dit zou voor Uli zijn 222ste duik worden.
In de briefing had ik vermeld, dat als de eerste 50 bar zou hebben, dat diegene dan het water uit zouden gaan, en aangezien Uli zijn luchtverbruik minder was dan die van de rest, zou ik nog een rondje door de BlueHole doen met Uli, dus wij kwamen wat later het water uit.
Monika, een van de duitse gasten was ook zuinig in haar luchtverbruik, dus die besloot dat ze dan met ons mee zou gaan.
Zo gezegd zo gedaan, lekkere ontspannen duik gedaan, netjes de eerste gasten het water uitgestuurd, en wij nog een rondje BlueHole doen.
Monika had nog 130 bar over, Uli 80 en ik 90 bar.
Prima nog eventjes verder zwemmen dus.
Toen we bij de zadel aankwamen maakte Monika ineens een gebaar van haai.
WAAR!!
Nergens natuurlijk te bekennen, ik had zoiets van die zit me in de maling te nemen over mijn briefing.
We doken rustig verder, en Uli maakte al een keer een gebaar naar me van ik heb het koud!
Tja, dat was het ook, dus richting eindpunt gegaan.
Monika zwom op zo'n 10m diepte, ik met Uli rond de 8m en ineens begint Monika onder ons met haar lamp te signalen... HAAI!
WHAAA.... Het was inmiddels minuut 85, Uli zat op 50 bar, dus die moest naar zijn safetystop, ik had nog 60 bar.
Maar dan ga je echt geen safetystop maken dus.
Boven ons zat een groepje van 5 duikers op de safetystop, en onder ons zaten ook nog een stuk of 3 duikers.
En tussen ons en de reefwall in kwam een soort van haai aanzwemmen.
helemaal nerveus, heen en weer zwemmen, en dit heeft zeker een minuut of wat geduurd.
Zo ontzettend gaaf was het.
Het beest zat zeg maar tussen de duikers en het rif in, en kon duidelijk niet vinden waar die naartoe moest.
Wij konden het allemaal goed bekijken en helemaal opgewonden natuurlijk.
Na enige minuten zwom die uiteindelijk toch naar beneden en was ie weg.
Uli signaleerde, 30 bar!
Oeps, dus wij safetystop doen, en ik kwam uiteindelijk met 45 bar omhoog, Uli 25 bar, en Monika had nog 100 bar.
Na 93 minuten!
Ik was inmiddels half bevroren, het water was maar 24 graden nog en moest enorm nodig naar de wc..
Maar helemaal hyperdepiep natuurlijk, we hadden een haai gezien...
Niet dus!!
Hahaha, het leek wel op een haai, maar het bleek achteraf gezien een Sharkfin Guitarfish te zijn.
Het was een rog rond de 2,5m lang, 1m breed en heeft de vinnen op zijn rug van een haai.
Noujaah, alsnog een mooie afsluiter voor Uli zijn 222ste duik, zijn laatste duik ook in Dahab van dit jaar.
En mijn langste duik ooit.
Op Sarah haar laatste duikdag zijn we lekker samen op pad geweest.
We waren wel mee met een andere groep, maar aangezien ik aan het funduiken was, konden wij lekker ons gang gaan.
Twee enorm onnozele duiken gedaan samen, meer lopen klieren en klooien dan dat we eigenlijk aan t opletten waren.
Vooral onze laatste duik, lopen geinen met de camera.
Maar het was leuk zo met Sarah haar laatste duiken te doen.
Zal wel wat foto's uploaden nog hiervan.
Mijn laatste duikdag heb ik op de boot in Sharm el Sheik gedaan.
's Morgens vroeg zou ik om 6 uur opgepikt worden bij huis, om naar de duikschool te gaan.
Om 6 uur werd er vol enthousiasme op de deur gebonkt door Salem... JACQY!!!!
Oeps, oftwel, ik had me verslapen..
('s nachts om 3 uur was Sarah weggegaan naar Wenen, kon erna niet meer in slaap vallen, en uiteindelijk dus niet meer wakker worden)
Ik mijn zooi bij elkaar geraapt, me half aangekleed achterin de pickup, hopend dat ik alles bij me had...
Om aan het einde van de dag er achter te komen dat ik de deur achter me had dichtgetrokken zonder mijn sleutel mee te nemen, gelukkig had Andreas nog een sleutel van het huis..
Op de DiveIn alles bij elkaar gepakt in de pickup, de gasten gearriveerd en geholpen en op naar Sharm in een busje.
De reis duurt een uur, en kon nog even lekker een uurtje bijslapen in de bus toen.
In Sharm aangekomen bij Sharks Bay, wat lekker vertrouwd ook weer was.
Hier moesten we eerst wachten tot een of andere mannetje van de haven daar alle permissions in zijn eentje met de hand uit ging schrijven... (tja...)
En aangezien het druk was, duurde dit even... en nog eventjes... en och, het duurde nog even.
Waanzin natuurlijk, 1 man, die alles opschrijft en moeilijk doet.
Pas als alle permissions geschreven zijn, mag de boot naar de steiger komen.
Maarjah, daar liggen dan nog andere boten die aan het inladen waren.
Kortom, het duurde weer eens op zijn Egyptisch lang.
Eenmaal op de boot alles ingeladen en op naar Street of Tiran.
Ik kon me er al helemaal weer op verheugen!
Had al een jaar niet meer in Sharm gedoken en vind dit toch altijd weer een leuke plek om te duiken.
We hebben in kort tijdsbestek daar 3 duiken gemaakt,wat opzich wel heel gaaf was, maar aan de andere kant vermoeiend en KOUD!
Tussen de duiken door hadden we ongeveer een uur oppervlakteinterval voor we weer het water in gingen.
Aangezien het water op dat moment maar 24 graden was, en na een uur ben je aardig verkleumd, is het lekker om dan weer aan boord te zijn.
Een uurtje in de zon, waar je netaan weer opwarmt en je kan je koude wetsuit weer aan, die niet droog is.
Brrrr, heb me nog nooit zo ellendig gevoeld om eerlijk te zijn!
Maar het duiken was weer geweldig!
Relaxte driftduiken, leuke buddy, per ongeluk in deco schieten omdat ik niet aan t opletten was, en dan op je donder krijgen van Hans omdat ik als Divemaster toch beter weten moet...
Tja, ach, kon me er niet druk om maken, heb lucht genoeg, mijn buddy was oke en verder geen probleem.
Op de boot zelf lekker lopen ouwehoeren.
We hadden een gezellige groep van Nederlanders en Duitsres.
Ontspannen, iedereen had een goeie dag en was tevreden na de duiken.
We moesten voor half 5 weer inde haven zijn, dit was een van de redenen dat we alles een beetje snel moesten doen achter elkaar.
En aangezien het in de morgen al niet opschoot, hadden we dus wat minder tijd.
Dus in 6 uur tijd, 3 duiken gemaakt was aardig vermoeiend.
Maar lekkere afsluiter voor mij!
En uiteindelijk, mijn 237ste duik gemaakt.
Precies 201 duiken gemaakt in 7 maanden tijd, dus wat ik graag wilde, de grens van 200 duiken maken, is me gelukt!
En nu is het afkicken!
Op de een of andere manier is het duiken zo verslavend..
Ik weet dat meerdere van ons er last van hebben.
We hadden het al als we een paar dagen niet gedoken hadden in Dahab.
Op de een of andere manier werden we er sjaggerijnig van, en was de drang om dat water in te gaan er erg!
Dus op vrije dagen waren veel van ons ook altijd wel in het water te vinden.
Al dan niet voor een simpele duik, een nachdtuik, exploreduik of een wat diepere duik.
En hier in NL, tja, ik zie mijzelf niet dat ijskoude water ingaan hoor.
Met een zicht van prut..
Mij niet gezien, ik blijf voorlopig wel eventjes op het droge...
Lijkt alsof het alweer tijden geleden is geweest, maar dat valt ook wel weer enorm mee..
Moet alleen eventjes alles weer op een rijtje zien te krijgen, er is namelijk weer zoveel gebeurd natuurlijk.
Heb mijn laatste weken samen met Sarah in huis gewoond, en eigenlijk was Andreas er ook altijd wel bij.
We hebben onze laatste weken dus vrij intensief met z'n drieën opgetrokken.
Andreas was natuurlijk degene met wie ik het langst opgetrokken heb in Dahab.
Hij kwam een maand na mij aan, we zijn samen de DM-opleiding begonnen, 's avonds waren we altijd samen, en op vrije dagen hingen we 9 van de 10 keer ook wel ergens samen in een van de restaurants te chillen.
Andreas kan iemand zijn die vrij hard en nonchalant overkomt, weinig emoties tonend als het om zijn eigen emoties gaat tenminste.
Toch had hij altijd vrij goed door als er iets bij me dwars zat, en kon hij me als geen ander breken als de emoties weer eens op t topje zaten.
Sloeg een arm om me heen dan.. "Jacqy, Alles wird gut..."
En dan was t voor mij maar weer zaak niet te gaan huilen :D
Een topper, echtwaar.
Hij noemde mij zijn kleine zusje, ik hem m'n grote broer.
En zo was het ook.
We begonnen de dag standaard met een dikke knuffel, en eigenlijk bleven we lekker de hele dag doorknuffelen.
Terugkomend van een duik, en we zagen elkaar weer aan het einde van de dag, een dikke knuffel.
Einde van de dag, dikke knuffel.
Tussendoor ook, het was gewoon heerlijk, lekker ontspannen en vriendschappelijk.
Ik weet ook zeker dat ik Andreas volgend jaar weer ga zien, we hebben al plannen gemaakt dat hij naar Amsterdam komt, Sarah komt dan ook.
Op 2 november heb ik mijn 222ste duik gemaakt!
Vond ik wel weer een leuk getal.
Samen met Uli en Martin hebben we twee keer de Lighthouse rechterkant gedoken.
En genoten weer.
Eerst een jacht op het zeepaardje.
Aangezien het verhaal steeds meer op de duikschool rondging dat ik degene was met wie je gegarandeerd zeepaardjes kon zien, moest ik natuurlijk wel weer mijzelf bewijzen.
Zal je natuurlijk net zien, nergens een zeepaardje te bekennen!!
Raakte al lichtelijk gefrustreerd ervan, maar gelukkig toch nog eentje gevonden.
Anders had ik toch weer een heleboel uit te leggen achteraf.
Later die week, heb ik nog een dag gegidst bij de Blue Hole.
Ik brief nog 's morgens leuk dat er een week of wat ervoor een haai gespott was daar, op diepte, dat wel, maar door twee mensen onafhankelijk van elkaar toch een haai gezien.
Dat is altijd wel het vermelden waard, maar eigenlijk net zo loos als dat ik standaard wel in mijn briefings vertelde dat je ook regelmatig in the blue kijken moet, ant er kan maarzo eens een schildpad voorbij zwemmen.
(heb geloof ik in 7 maanden tijd maar 3 keer een schilddpad gezien, maar oké)
Onze eerste duik de Bells afgedaald, langs de dropoff naar de BlueHole toe, over het zadel en dan de Bluehole doorzwemmen.
In de BlueHole zelf kwam ik onderwater Hamza nog tegen die bezig was met wat Freedive-training. Ook altijd grappig en leuk weer te zien, en ik vind het ook altijd leuk om onderwater mensen tegen te komen die je kent.
Onze tweede duik deden we BlueHole-Tigerhouse.
Dit zou voor Uli zijn 222ste duik worden.
In de briefing had ik vermeld, dat als de eerste 50 bar zou hebben, dat diegene dan het water uit zouden gaan, en aangezien Uli zijn luchtverbruik minder was dan die van de rest, zou ik nog een rondje door de BlueHole doen met Uli, dus wij kwamen wat later het water uit.
Monika, een van de duitse gasten was ook zuinig in haar luchtverbruik, dus die besloot dat ze dan met ons mee zou gaan.
Zo gezegd zo gedaan, lekkere ontspannen duik gedaan, netjes de eerste gasten het water uitgestuurd, en wij nog een rondje BlueHole doen.
Monika had nog 130 bar over, Uli 80 en ik 90 bar.
Prima nog eventjes verder zwemmen dus.
Toen we bij de zadel aankwamen maakte Monika ineens een gebaar van haai.
WAAR!!
Nergens natuurlijk te bekennen, ik had zoiets van die zit me in de maling te nemen over mijn briefing.
We doken rustig verder, en Uli maakte al een keer een gebaar naar me van ik heb het koud!
Tja, dat was het ook, dus richting eindpunt gegaan.
Monika zwom op zo'n 10m diepte, ik met Uli rond de 8m en ineens begint Monika onder ons met haar lamp te signalen... HAAI!
WHAAA.... Het was inmiddels minuut 85, Uli zat op 50 bar, dus die moest naar zijn safetystop, ik had nog 60 bar.
Maar dan ga je echt geen safetystop maken dus.
Boven ons zat een groepje van 5 duikers op de safetystop, en onder ons zaten ook nog een stuk of 3 duikers.
En tussen ons en de reefwall in kwam een soort van haai aanzwemmen.
helemaal nerveus, heen en weer zwemmen, en dit heeft zeker een minuut of wat geduurd.
Zo ontzettend gaaf was het.
Het beest zat zeg maar tussen de duikers en het rif in, en kon duidelijk niet vinden waar die naartoe moest.
Wij konden het allemaal goed bekijken en helemaal opgewonden natuurlijk.
Na enige minuten zwom die uiteindelijk toch naar beneden en was ie weg.
Uli signaleerde, 30 bar!
Oeps, dus wij safetystop doen, en ik kwam uiteindelijk met 45 bar omhoog, Uli 25 bar, en Monika had nog 100 bar.
Na 93 minuten!
Ik was inmiddels half bevroren, het water was maar 24 graden nog en moest enorm nodig naar de wc..
Maar helemaal hyperdepiep natuurlijk, we hadden een haai gezien...
Niet dus!!
Hahaha, het leek wel op een haai, maar het bleek achteraf gezien een Sharkfin Guitarfish te zijn.
Het was een rog rond de 2,5m lang, 1m breed en heeft de vinnen op zijn rug van een haai.
Noujaah, alsnog een mooie afsluiter voor Uli zijn 222ste duik, zijn laatste duik ook in Dahab van dit jaar.
En mijn langste duik ooit.
Op Sarah haar laatste duikdag zijn we lekker samen op pad geweest.
We waren wel mee met een andere groep, maar aangezien ik aan het funduiken was, konden wij lekker ons gang gaan.
Twee enorm onnozele duiken gedaan samen, meer lopen klieren en klooien dan dat we eigenlijk aan t opletten waren.
Vooral onze laatste duik, lopen geinen met de camera.
Maar het was leuk zo met Sarah haar laatste duiken te doen.
Zal wel wat foto's uploaden nog hiervan.
Mijn laatste duikdag heb ik op de boot in Sharm el Sheik gedaan.
's Morgens vroeg zou ik om 6 uur opgepikt worden bij huis, om naar de duikschool te gaan.
Om 6 uur werd er vol enthousiasme op de deur gebonkt door Salem... JACQY!!!!
Oeps, oftwel, ik had me verslapen..
('s nachts om 3 uur was Sarah weggegaan naar Wenen, kon erna niet meer in slaap vallen, en uiteindelijk dus niet meer wakker worden)
Ik mijn zooi bij elkaar geraapt, me half aangekleed achterin de pickup, hopend dat ik alles bij me had...
Om aan het einde van de dag er achter te komen dat ik de deur achter me had dichtgetrokken zonder mijn sleutel mee te nemen, gelukkig had Andreas nog een sleutel van het huis..
Op de DiveIn alles bij elkaar gepakt in de pickup, de gasten gearriveerd en geholpen en op naar Sharm in een busje.
De reis duurt een uur, en kon nog even lekker een uurtje bijslapen in de bus toen.
In Sharm aangekomen bij Sharks Bay, wat lekker vertrouwd ook weer was.
Hier moesten we eerst wachten tot een of andere mannetje van de haven daar alle permissions in zijn eentje met de hand uit ging schrijven... (tja...)
En aangezien het druk was, duurde dit even... en nog eventjes... en och, het duurde nog even.
Waanzin natuurlijk, 1 man, die alles opschrijft en moeilijk doet.
Pas als alle permissions geschreven zijn, mag de boot naar de steiger komen.
Maarjah, daar liggen dan nog andere boten die aan het inladen waren.
Kortom, het duurde weer eens op zijn Egyptisch lang.
Eenmaal op de boot alles ingeladen en op naar Street of Tiran.
Ik kon me er al helemaal weer op verheugen!
Had al een jaar niet meer in Sharm gedoken en vind dit toch altijd weer een leuke plek om te duiken.
We hebben in kort tijdsbestek daar 3 duiken gemaakt,wat opzich wel heel gaaf was, maar aan de andere kant vermoeiend en KOUD!
Tussen de duiken door hadden we ongeveer een uur oppervlakteinterval voor we weer het water in gingen.
Aangezien het water op dat moment maar 24 graden was, en na een uur ben je aardig verkleumd, is het lekker om dan weer aan boord te zijn.
Een uurtje in de zon, waar je netaan weer opwarmt en je kan je koude wetsuit weer aan, die niet droog is.
Brrrr, heb me nog nooit zo ellendig gevoeld om eerlijk te zijn!
Maar het duiken was weer geweldig!
Relaxte driftduiken, leuke buddy, per ongeluk in deco schieten omdat ik niet aan t opletten was, en dan op je donder krijgen van Hans omdat ik als Divemaster toch beter weten moet...
Tja, ach, kon me er niet druk om maken, heb lucht genoeg, mijn buddy was oke en verder geen probleem.
Op de boot zelf lekker lopen ouwehoeren.
We hadden een gezellige groep van Nederlanders en Duitsres.
Ontspannen, iedereen had een goeie dag en was tevreden na de duiken.
We moesten voor half 5 weer inde haven zijn, dit was een van de redenen dat we alles een beetje snel moesten doen achter elkaar.
En aangezien het in de morgen al niet opschoot, hadden we dus wat minder tijd.
Dus in 6 uur tijd, 3 duiken gemaakt was aardig vermoeiend.
Maar lekkere afsluiter voor mij!
En uiteindelijk, mijn 237ste duik gemaakt.
Precies 201 duiken gemaakt in 7 maanden tijd, dus wat ik graag wilde, de grens van 200 duiken maken, is me gelukt!
En nu is het afkicken!
Op de een of andere manier is het duiken zo verslavend..
Ik weet dat meerdere van ons er last van hebben.
We hadden het al als we een paar dagen niet gedoken hadden in Dahab.
Op de een of andere manier werden we er sjaggerijnig van, en was de drang om dat water in te gaan er erg!
Dus op vrije dagen waren veel van ons ook altijd wel in het water te vinden.
Al dan niet voor een simpele duik, een nachdtuik, exploreduik of een wat diepere duik.
En hier in NL, tja, ik zie mijzelf niet dat ijskoude water ingaan hoor.
Met een zicht van prut..
Mij niet gezien, ik blijf voorlopig wel eventjes op het droge...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
