Dahab... Het afscheid..

Afscheid nemen is en blijft niet mijn ding!
Ooh wat vond ik het verschrikkelijk om tegen mensen te zeggen dat ik bijna wegging, dat het mijn laatste dagen waren, en op een gegeven moment zelfs mijn laatste uren.

Zoveel mensen met wie ik kennis gemaakt heb.
Ik was aardig berucht en beroemd op de een of andere manier in Dahab.
Dus ben bij veel mensen mijn laatste dagen langs geweest om afscheid te nemen, en ja, insha-allah I'll be back...
Maar wanneer???
Geen idee!

Dinsdagavond hadden we eerst Rokya's verjaardag nog.
Haar man Michael was weer over uit Duitsland, en we zijn met z'n allen om 12 uur naar de Rush gegaan om een biertje te drinken.
Het was weer ouderwets gezellig, iedereen was er.
Op onze manier natuurlijk weer eens lekker keten en ouwehoeren.
Rokya had al een tijdje geroepen dat ze uit NL de vanillevla zo lekker vond.
In deze periode was Mischa haar moeder ook in Dahab, dus Mischa had het een en ander geregeld.
Helaas kon Mischa haar moeder geen pak vla meenemen, maar daar hadden ze een goeie oplossing voor bedacht.
Custartpoeder, melk en suiker, en je komt vanzelf wel op vanillevla.
Het was geweldig om te zien hoe Rokya blij was met haar kopje vla.
Toen kwam ook het gesprek erop, wat ze allemaal zo lekker vinden vanuit NL.
Nooit geweten dat vlokken iets is wat ze in andere landen niet kennen trouwens.
En bitterballen en frikandel speciaal staat ook hoog op het lijstje.

Op woensdag hadden we in de GreenValley afgesproken om een afscheidsetentje te doen, en tegelijkertijd de verjaardag van Rokya te vieren.
Mohammed en Rami wilden dat graag, en ze wilden graag een taart voor ons regelen.
Wéér taart, kon inmiddels geen Egyptische taart meer zien na alle verjaardagen en feestjes die we gehad hadden.
Het is en blijft mierzoet machtig spul.
De Greenvalley was versierd met allemaal balonnen en we hebben er een gezellige avond gehad.
Eerst lekker gegeten en op een gegeven moment kwamen Rami en Mohammed aan met twee taarten.
een voor Rokya met Happy Birthday, en een voor Sarah en mij met Farewell erop.
Tegelijkertijd werden er drie rkuiken op tafel gezet met een soort doekje eroverheen.
We moesten alle drie eentje uitzoeken, en toen we het doekje eraf haalden, stond er op een kruik Dahab 2007 geschilderd.
Leuk!
Maar er was alleen een probleempje, een zo'n kruik weegt al bijna 3 kilo!
En hoe ga je dat in hemelsnaam terug naar huis vervoeren, met alle overgewicht die je al hebt???
En het ook nog eens heel mee terugkrijgen??
Het is me gelukt uiteindelijk...

Donderdagavond was de laatste avond van Sarah in Dahab.
Om 3 uur 's nachts zou ze namelijk naar Sharm toegaan, op haar weg terug naar Wenen.
's Avonds eerst gegeten in de Funny Mummy, en uiteindelijk zijn Sarah, Andreas en ik naar huis gegaan.
Ooh, wat voelde dat stom aan, ik vond het helemaal niet leuk.
We hebben een tijdje film zitten kijken nog, en toch maar redelijk optijd naar bed gegaan, omdat ik de volgende dag weer om 6 uur opgehaald zou worden.
Om 3 uur 's nachts bonkte Sarah op mijn deur dat ze er vandoor ging.
Tja, daar sta je dan 's nachts.
Laatste dikke knuffel, begint ze ineens te huilen.
Jah nouw! Dan hou ook ik het niet meer droog hoor.
Begreep later van Salem, die Sarah naar het vliegveld gebracht heeft, dat ze bijna de hele weg nog gehuild heeft.
Eigenlijk ook wel raar zo'n moment, terwijl we wisten dat we elkaar na 2,5 weken in Amsterdam weer zouden zien.

Vrijdagavond... Hamullilah it's Friday again!!
Onze vaste stapavond in de Rush!
Iedereen was er ook, veel locals die ook eventjes langkwamen en gedag kwamen zeggen omdat ze wisten dat het mijn laatste avond was.
Wat ik helemaal geweldig vond was dat Mohammed (Dr. Shisha) eventjes langskwam!
Die jongen riep al maanden dat we een keer samen moesten gaan dansen en doen, maar het kwam er nooit van.
Nou is het voor die jongens ook aardig duur natuurlijk om dat te doen, maar speciaal voor mij was hij toch langsgekomen!
Dus in de Tota ook dikke pret gehad met hem, biertje erbij en dansen maar!
Met Heike en Rokya heb ik de hele avond gezellig doorgebracht in de Rush en later in de Tota.
Gek doen zoals we altijd lekker aan het klooien en klieren waren. Een hele goeie laatste vrijdagavond voor mij zeg maar.

En toen kwam zaterdag.
Mijn echte laatste dag in Dahab....
's Morgens eerst mijn duikspullen allemaal droog in de koffer gestopt, en toen mijn andere koffer helemaal inpakken.
Wat heb je dan uiteindelijk toch veel dingen verzameld in 7 maanden.
Terwijl mijn moeder ook een heleboel al had meegenomen voor me, wat kleding, boeken en dingen.
Had uiteindelijk toch nog zo'n 50 kilo bagage, terwijl ik maar 20 kilo mee mocht nemen...
Moest op het einde nog op mijn koffer gaan zitten om 'm dicht te krijgen, het lukte me niet dat kreng dicht te krijgen.

Aan het einde van de middag nog naar de duikschool gegaan.
Had nog het een en ander aan schoonmaakmiddel, eten, shampootjes, creme en andere dingen die ik niet meer mee wilde slepen naar Nederland.
En je kan er altijd wel iemand die achterblijft blij mee maken natuurlijk.
Mijn rekening betaald en toen was het bye bye DiveIn.
Gek... totaal niet leuk, maar er komt een keer een einde aan natuurlijk.

Bij het huis uit de pickup gestapt, en Claudia een dikke knuffel gegeven.
Tot dan toe had ik het nog goed droog gehouden, maar begon Claudia niet ineens te huilen terwijl we afscheid namen.
Nou, daar ging ik (de eerste keer die dag, en niet de laatste keer ook)
Raar, want opzich had ik niet zoveel met Claudia, we hebben erg aan elkaar moeten wennen in het begin, maar we hadden wel altijd een heleboel lol.

's Avonds had ik gevraagd of alle staff naar de Bedouin Lodge wilde komen om daar mijn laatste momenten met hun samen door te brengen.
En iedereen was er!
Toen ik net in Dahab was, zijn Richy, Andreas en ik begonnen met bijna elke avond in de Bedouin Lodge rond te hangen, en dat is eigenlijk zo voortgezet in de loop der maanden.
De nieuwe staff die er bij kwam ging mee, en het werd uiteindelijk onze vaste plek, als je in de avond iemand van ons zocht was er altijd wel iemand te vinden daar.
Het was fijn met z'n allen daar te zijn, ookal was het ook wel een heel naar moment daar op een gegeven moment.
Ik had een fles sparkling wine gehaald, om nog een laatste toast te doen, en dan zou ik weggaan.
Op het moment, dat we net de kurk van de fles zouden halen, kreeg ik een smsje van Andreas, die eventjes verderop zat achter zijn laptop om zijn mail te checken.
Een vriend van hem die al een tijdje in coma lag was overleden, en dat had hij net gehoord.
Mijn hart brak, hij zat achter zijn laptop, wilde bij ons zitten, maar kon het niet opbrengen.
Ik ben bij hem gaan zitten, en bij die grote vent, die nooit zijn emoties toonde, liepen de tranen over zijn wangen.
Het voelde zo niet goed voor mij ook op dat moment, omdat ik over een paar uur weg zou gaan, en hem daar verdrietig achter zou laten.
We hebben een tijdlang tegen elkaar aangezeten, en er over gepraat en toen stuurde hij me weer weg, je moet je afscheid vieren Jacqy... ga..

De kurk van de fles, proosten...
En nog mijn laatste moment lol gehad met m'n vrienden.
Maar op een gegeven moment moet je toch echt weggaan....
Meteen weer tranen bij me, het voelt zo gek, ik wil niet gaan, maar ik moet.
Toen ik uiteindelijk wegliep, liep Rokya mee, nog een laatste knuffel en zoen, en ze zei nog, ga nu, niet meer omkijken, je maakt het jezelf moeilijk.
Ga naar je familie en vrienden in NL, wij zullen je missen, Dahab will never be the same.
En daar ging ik....

Nog even door Mashraba heen, daar alle locals die ik kende gedag zeggen, de jongens van de winkeltjes bij de NewLife, de manager van NewLife, Ahmed en Hany van het internetcafe.
Nog even snel de Rush in geglipt om Tiger te zien, een jongen waar ik veel lol mee gehad heb, die ook wel erg weg was van me.
Die stond bijna te huilen. Maak het me nou eens niet zo moeilijk allemaal!!
Door langs All Capone, jah ik ga nu echt weg...
GreenValley, dikke knuffel gekregen nog van Mohammed en Rami.
Kom nog even wat drinken... Nee ik word over een half uur opgehaald....

Toen ik thuis kwam stond Andreas op me te wachten.
Ik had nog wat spullen voor hem in de koelkast liggen die hij wel hebben wilde.
Nog eens rustig afscheid genomen van elkaar.
Op zijn Andreas... Alles wird gut... We zien elkaar volgend jaar!!
En daar ging hij, mijn maatje al 7 maanden lang, helemaal verdrietig.
Het maakte het voor mij er niet makkelijker op om eerlijk te zijn, dat hij zo gebroken was.
Gelukkig had Rokya me al beloofd dat ze hem in gaten zou houden, ze wonen in hetzelfde huis en kunnen goed met elkaar overweg.

En om 12 uur stond Sayed voor de deur.
Je taxi naar Cairo is er...
Hamza kwam nog even snel naar buiten gespurt om afscheid te nemen ook, hielp me mee mn koffers naarbuiten te sjouwen, en klaagde erover dat ik zoveel bij me had...
Een laatste afscheid nog, Sayed, degene die me 7 maanden eerder opwachtte met Olav, en die me nu uitzwaaide.
Degene met wie ik samengewerkt heb, die op me mopperde af en toe, en ik op hem.
Met wie ik toch ook veel lol heb gehad, die heeft leren duiken hier, en die mijn buddy is geweest.

En toen... Bye Bye Dahab...