De terugreis...
Door: Jacqueline
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
16 December 2007 | Nederland, Amsterdam
Natuurlijk kan bij mij nooit iets normaal gaan, zo ook mijn terugreis niet.
Het begon al in Dahab zelf.
Sayed had me eerder die dag gebeld, of het een probleem was voor mij als er nog twee mannen mee zouden reisen naar Cairo.
Neehoor, wat is het probleem, geen dus.
het enige was, dat ik wel zei, ik heb 2 koffers bij me, die GROOT zijn, dus veel bagage zouden zij niet mee kunnen nemen.
Oke, ga het doorgeven.
Ik werd om 24.00 opgehaald, en tja, hoe pak je die twee koffers in een krappe kofferbak?
Er werd gestoeid en gedaan, frummel frummel, nee past niet.
Oh oh, zag de bui al hangen...
Nog een keer passen en meten, flink geduw en getrek, een van mijn koffers heeft nu wat lak van de auto op zich zitten, maar Hamdulillah, het zat er uiteindelijk allemaal in.
Langs de Coffeeshop om onze twee andere reisgenoten op te halen en op naar onze 7 uur durende reis naar Cairo.
We waren de eerste checkpoint net buiten Dahab moeiteloos doorgekomen.
Ze keken even in de auto, en dat was het.
De tweede checkpoint bij de kruising naar Nuweiba en St Catharinaklooster begon echter het gedonder.
Ik was net half in slaap gesukkeld, toen we moesten stoppen.
Aangezien ik met 3 Egyptische mannen reisde, dacht ik zelf dat het niet zo'n groot probleem zou zijn.
DUS!!!!
Ze moesten hun identiteitsbewijzen laten zien, en toen werd er nog maar eens in de auto gekeken.
Een westerse vrouw....
Oke, paspoort tevoorschijn getoverd.
Ik vertelde nog tegen degene die reed, dat ik een halfjaarsvisum had, die over een paar dagen afloopt, maar dat er in principe geen probleem zou moeten zijn.
Een en ander aan vragen, nog een paar vragen, moesten de heren eruit.
Oke... t zal wel...
het duurde maar, en duurde maar.
Ondertussen kwam mijn chauffeur weer even in de auto, was koud buiten, en hij zei nog, als ze vragen gaan stellen, ik ben je vriend.
Euh, oke... Ik had inmiddels wel zoiets van help, wat krijgen we nu weer!!
Zal het nog even op mijn laatste moment hier in Egypte mis gaan, zag mezelf al een vliegtuig missen en weet ik wat allemaal.
na ongeveer twintig minuten konden we weer verder reizen.
Ik vroeg nog, wat was nou het probleem dan?
Dat wisten de heren zelf ook niet helemaal.
Ze begrepen niets van mijn paspoort, en dat gebeurd wel vaker.
Heb dat ook al eens aan mijn moeder uitgelegd, dat de politie daar niet altijd even goed geschoold is.
We hebben het wel eens gehad met permissionformulieren die we inleveren moesten, dat ze op de kop bekeken worden en dan goedgekeurd worden.
Op de kop?
Ja op de kop, omdat ze niet kunnen lezen.
En aangezien ik dat ook had meegemaakt toen we vanaf Israel kwamen, ze weten soms niet eens welk stempeltje waarvoor is, en wat er op de stempeltjes staat.
Het is zo verdraaid irritant, het kost je veel tijd zo af en toe en ook weer energie omdat je je op gaat lopen winden.
Maar het heeft geen zin eigenlijk, want hoe bozer je wordt, hoe moeilijker je het jezelf maakt.
En ik kan wel een heel verhaal op gaan hangen in het engels, maar ook dat komt dan weer niet over, aangezien ze geen engels spreken en al helemaal niet verstaan.
Gelukkig konden we weer opweg, en algauw ben ik in slaap gevallen.
Rond een uur of drie kwamen we in een klein plaatsje, waarvan ik helaas de naam vergeten ben.
het was KOUD hier.
Sooo, zat te rillen daarzo in het soort van wegrestaurantje.
Het schijnt daar altijd heel erg koud te zijn, en een dikke winterjas is daar ook absoluut geen overbodige luxe.
Na een korte stop voor thee, hoe kon het ook anders, gingen we weer verder.
Nadat we nog geen 5 minuten onderweg waren, kwamen we ineens in een dikke mistbui terecht.
Opzich niet zo'n probleem, maar de voorruit besloeg meteen helemaal, allemaal condens aan de buitenkant.
En dan in combinatie met alle stof en zand die er op zo'n auto ligt, werd het zicht inclusief de mist er niet beter op.
Ruitenwissers aan.
Ja... Nee, oke... Die zijn stuk.
Dan maar raam open, wegvegen, verder rijden, 100m later, weer vegen.
Tja, werkte ook niet echt, maarjah, we moeten wat.
Gepiel aan de ruitenwissers, bleven stuk.
Dus in de dikke mist dan maar heel langzaam rijden en hopen dat de mist zo weg is.
Die ging gelukkig gauw weg, want ik zag het inmiddels al echt niet meer zitten, maar je bent op de helft, en je hebt geen keus natuurlijk.
Raam schoon geveegd nogmaals en plankgas weer.
Was na enige tijd wederom in slaap gevallen, en dat is toch wel het prettigste als je zo'n lange reis maken moet.
En aangezien ik nooit zo'n probleem heb ergens in slaap te vallen, zelfs niet als er 3 mannen in het arabisch tegen elkaar aan het praten zijn, ging de reis rapper dna ik verwachtte.
In Cairo aangekomen heb ik me wel werderom weer verbaasd over de rijstijl van Egyptenaren.
Geen knipperlichten gebruiken, van rijbaan zo oversteken naar 2 rijbanen verderop.
Ergens gebeurde nog vlak voor ons wat, een van die auto's vol op de rem, half gedraaid op de weg, en we rijden er zo voorbij, zonder blikken of blozen.
Het zal wel, als dat is zoals het gaat in Egypte, dan ga ik er niets op zeggen natuurlijk.
Ben keurig voor het vliegveld afgezet door de heren, ze hebben me nog eventjes geholpen met al mijn koffers en daar ging ik.
Een heel onbekende vluchthaven, met heeeeeel veel mensjes die daar rondliepen.
Ik ben maar ergens achterin een rij aangesloten, om door de eerste check heen te gaan.
Ook hier trouwens duidelijk te zie dat als je geld hebt, je dan niet hoeft te wachten.
Tot frustratie van andere passagiers, die er wat van zeiden.
En dna krijg je de welles nietes, en ineens konden de heren geen engels meer spreken.
Sjonge jonge, ik had zoiets van hou allemaal je mond maar, in de tijd dat jullie staan te discuzeuren, hadden er allang weer 3 mensen door die check gekunt.
Het inchecken ging trouwens vlotter dan verwacht.
Zette keurig mijn twee koffers op de band, angstvallig kijkend naar het gewicht... 46 kilo.
En geen woord erover dat ik maar 20 kilo meemocht, en dat er bijbetaald moet worden.
Hoef je in NL niet te proberen, dan had ik zo ongeveer 10 euro per extra kilo bijbetalen moeten en was er dikke heisa over ontstaan.
Geen idee waarom hier het niet zo was, maar zal ook wel zijn vanwege alle extra papieren en toestanden die er dan omheen ontstaan.
Het vliegveld opzich ziet er goed uit, ruim en netjes ook.
Ik had zelf met al mijn vooroordelen over grauwe onverzorgde bende een hele andere voorstelling, maar dta moet ik bij deze ook weer intrekken.
Was allemaal goed en duidelijk aangegeven, mensen waren vriendelijk en behulpzaam en de mensen konden er zelfs Engels spreken als ik wat vroeg.
En ook bij de eet/drinkgelegenheid was goed te doen.
Heb een tijdje moeten wachten tot ik eindelijk in kon checken.
Toen wachten tot we echt konden boarden.
En kwam er achter dat ik tussen allemaal Nederlanders zat.
Opzich niet zo gek, een vliegtuig naar Amsterdam, maar het waren allemaal mensen die net een of andere Nijlcruise hadden gedaan.
En het was, so to speak, allemaal aardige kak.
De een nog meer opschep dan de ander, en ik zat naast een aantal artsen had ik al gauw door, en daar werd ik me een partij onpasselijk van.
Niet zozeer van het praten over het werk, maar dat geneuzel over het chaletje hier, chaletje daar, vakantie zus, vakantie zo en die had dit en die had dat.
Gaat heen zeg, doe dat soort gesprekken eventjes niet in mijn vrije tijd.
Had ook sterk de hoop dat ze niet bij mij in de buurt zouden zitten in het vliegtuig, en dat was gelukkig ook uitgekomen!
In het vliegtuig zat trouwens een stel met twee kids, een babytje en een klein jochie van een jaar of twee.
Alleen konden ze niet naast elkaar zitten, dus moeder zat met baby voorin, en vader met jochie twee rijen achter mij.
En dat wilde het jochie niet, die wilde bij mama zitten.
Brulpartij, en toen gingen alle dames zich er tegenaan bemoeien.
Moet je vooral doen, vader voelde zich al opgelaten dat het kind zat te huilen, gaan er een aantal van die taarten zich ermee bemoeien.
Dan wil je jezelf ook wel onder zo'n stoel verstoppen.
Gelukkig had een van de echtegnoten (denk ik tenminste) de briljante opmerking dat als iedereen dat kind maar met rust zou laten, het vanzelf stil zou zijn en in slaap zou vallen.
Zo gezegd zo gedaan, kind valt in slaap, totdat moeders voorin bedacht dat het wel even goed was te komen kijken hoe het bij manlief was, kind wakker, en wederom een brulpartij...
*zucht*
Kan merken dat als ik dan moe en zo vol emoties ben, ik dat soort dingen erg slecht trek.
Heb toen maar een paar oorplugjes in mijn oren gedaan en ben in slaap gevallen.
Natuurlijk weer eens op de meest charming manier, mond open, kwijl op mijn trui.
Jahoor, zal ook eens vrouwlijk zijn en doen.
In Amsterdam aangekomen, had ik heel niet door dat we allang op de baan geland waren.
Ik zat helemaal te wachten op het moment van de vering en de schok, maar dit keer niets gemekrt,
Zou bijna denken dat ik aan het vliegen gewend raak.
Vliegtuig verlaten en opzoek naar de koffers, die gelukkig vrij snel er waren.
En mijn grootste vrees, dat mijn ene koffer opengeklapt zou zijn, vanwege de druk erop, en dat er teveel inzat viel ook weer mee.
Netjes dicht nog, geen rare beschadigingen.
Op mijn karretje geheveld en op naar de uitgang.
Door de schuifdeur heen en zal agauw het glunderhoofd van mijn broer.
En ik had me zo voorgenomen, ik ga niet huilen!!!!
Jahoor, duik bij pap in zijn armen en daar ging ik weer.
Grrr, waarom nou, maar was ook wel weer blij dat ik eindelijk mijn vader weer zag.
Door naar mams, die met mijn dikke winterjas stond, Richard een knuffel gegeven, Wendy was er ook.
De hele familie was weer compleet, ik was weer op nederlandse bodem, terug in Amsterdam...
Het begon al in Dahab zelf.
Sayed had me eerder die dag gebeld, of het een probleem was voor mij als er nog twee mannen mee zouden reisen naar Cairo.
Neehoor, wat is het probleem, geen dus.
het enige was, dat ik wel zei, ik heb 2 koffers bij me, die GROOT zijn, dus veel bagage zouden zij niet mee kunnen nemen.
Oke, ga het doorgeven.
Ik werd om 24.00 opgehaald, en tja, hoe pak je die twee koffers in een krappe kofferbak?
Er werd gestoeid en gedaan, frummel frummel, nee past niet.
Oh oh, zag de bui al hangen...
Nog een keer passen en meten, flink geduw en getrek, een van mijn koffers heeft nu wat lak van de auto op zich zitten, maar Hamdulillah, het zat er uiteindelijk allemaal in.
Langs de Coffeeshop om onze twee andere reisgenoten op te halen en op naar onze 7 uur durende reis naar Cairo.
We waren de eerste checkpoint net buiten Dahab moeiteloos doorgekomen.
Ze keken even in de auto, en dat was het.
De tweede checkpoint bij de kruising naar Nuweiba en St Catharinaklooster begon echter het gedonder.
Ik was net half in slaap gesukkeld, toen we moesten stoppen.
Aangezien ik met 3 Egyptische mannen reisde, dacht ik zelf dat het niet zo'n groot probleem zou zijn.
DUS!!!!
Ze moesten hun identiteitsbewijzen laten zien, en toen werd er nog maar eens in de auto gekeken.
Een westerse vrouw....
Oke, paspoort tevoorschijn getoverd.
Ik vertelde nog tegen degene die reed, dat ik een halfjaarsvisum had, die over een paar dagen afloopt, maar dat er in principe geen probleem zou moeten zijn.
Een en ander aan vragen, nog een paar vragen, moesten de heren eruit.
Oke... t zal wel...
het duurde maar, en duurde maar.
Ondertussen kwam mijn chauffeur weer even in de auto, was koud buiten, en hij zei nog, als ze vragen gaan stellen, ik ben je vriend.
Euh, oke... Ik had inmiddels wel zoiets van help, wat krijgen we nu weer!!
Zal het nog even op mijn laatste moment hier in Egypte mis gaan, zag mezelf al een vliegtuig missen en weet ik wat allemaal.
na ongeveer twintig minuten konden we weer verder reizen.
Ik vroeg nog, wat was nou het probleem dan?
Dat wisten de heren zelf ook niet helemaal.
Ze begrepen niets van mijn paspoort, en dat gebeurd wel vaker.
Heb dat ook al eens aan mijn moeder uitgelegd, dat de politie daar niet altijd even goed geschoold is.
We hebben het wel eens gehad met permissionformulieren die we inleveren moesten, dat ze op de kop bekeken worden en dan goedgekeurd worden.
Op de kop?
Ja op de kop, omdat ze niet kunnen lezen.
En aangezien ik dat ook had meegemaakt toen we vanaf Israel kwamen, ze weten soms niet eens welk stempeltje waarvoor is, en wat er op de stempeltjes staat.
Het is zo verdraaid irritant, het kost je veel tijd zo af en toe en ook weer energie omdat je je op gaat lopen winden.
Maar het heeft geen zin eigenlijk, want hoe bozer je wordt, hoe moeilijker je het jezelf maakt.
En ik kan wel een heel verhaal op gaan hangen in het engels, maar ook dat komt dan weer niet over, aangezien ze geen engels spreken en al helemaal niet verstaan.
Gelukkig konden we weer opweg, en algauw ben ik in slaap gevallen.
Rond een uur of drie kwamen we in een klein plaatsje, waarvan ik helaas de naam vergeten ben.
het was KOUD hier.
Sooo, zat te rillen daarzo in het soort van wegrestaurantje.
Het schijnt daar altijd heel erg koud te zijn, en een dikke winterjas is daar ook absoluut geen overbodige luxe.
Na een korte stop voor thee, hoe kon het ook anders, gingen we weer verder.
Nadat we nog geen 5 minuten onderweg waren, kwamen we ineens in een dikke mistbui terecht.
Opzich niet zo'n probleem, maar de voorruit besloeg meteen helemaal, allemaal condens aan de buitenkant.
En dan in combinatie met alle stof en zand die er op zo'n auto ligt, werd het zicht inclusief de mist er niet beter op.
Ruitenwissers aan.
Ja... Nee, oke... Die zijn stuk.
Dan maar raam open, wegvegen, verder rijden, 100m later, weer vegen.
Tja, werkte ook niet echt, maarjah, we moeten wat.
Gepiel aan de ruitenwissers, bleven stuk.
Dus in de dikke mist dan maar heel langzaam rijden en hopen dat de mist zo weg is.
Die ging gelukkig gauw weg, want ik zag het inmiddels al echt niet meer zitten, maar je bent op de helft, en je hebt geen keus natuurlijk.
Raam schoon geveegd nogmaals en plankgas weer.
Was na enige tijd wederom in slaap gevallen, en dat is toch wel het prettigste als je zo'n lange reis maken moet.
En aangezien ik nooit zo'n probleem heb ergens in slaap te vallen, zelfs niet als er 3 mannen in het arabisch tegen elkaar aan het praten zijn, ging de reis rapper dna ik verwachtte.
In Cairo aangekomen heb ik me wel werderom weer verbaasd over de rijstijl van Egyptenaren.
Geen knipperlichten gebruiken, van rijbaan zo oversteken naar 2 rijbanen verderop.
Ergens gebeurde nog vlak voor ons wat, een van die auto's vol op de rem, half gedraaid op de weg, en we rijden er zo voorbij, zonder blikken of blozen.
Het zal wel, als dat is zoals het gaat in Egypte, dan ga ik er niets op zeggen natuurlijk.
Ben keurig voor het vliegveld afgezet door de heren, ze hebben me nog eventjes geholpen met al mijn koffers en daar ging ik.
Een heel onbekende vluchthaven, met heeeeeel veel mensjes die daar rondliepen.
Ik ben maar ergens achterin een rij aangesloten, om door de eerste check heen te gaan.
Ook hier trouwens duidelijk te zie dat als je geld hebt, je dan niet hoeft te wachten.
Tot frustratie van andere passagiers, die er wat van zeiden.
En dna krijg je de welles nietes, en ineens konden de heren geen engels meer spreken.
Sjonge jonge, ik had zoiets van hou allemaal je mond maar, in de tijd dat jullie staan te discuzeuren, hadden er allang weer 3 mensen door die check gekunt.
Het inchecken ging trouwens vlotter dan verwacht.
Zette keurig mijn twee koffers op de band, angstvallig kijkend naar het gewicht... 46 kilo.
En geen woord erover dat ik maar 20 kilo meemocht, en dat er bijbetaald moet worden.
Hoef je in NL niet te proberen, dan had ik zo ongeveer 10 euro per extra kilo bijbetalen moeten en was er dikke heisa over ontstaan.
Geen idee waarom hier het niet zo was, maar zal ook wel zijn vanwege alle extra papieren en toestanden die er dan omheen ontstaan.
Het vliegveld opzich ziet er goed uit, ruim en netjes ook.
Ik had zelf met al mijn vooroordelen over grauwe onverzorgde bende een hele andere voorstelling, maar dta moet ik bij deze ook weer intrekken.
Was allemaal goed en duidelijk aangegeven, mensen waren vriendelijk en behulpzaam en de mensen konden er zelfs Engels spreken als ik wat vroeg.
En ook bij de eet/drinkgelegenheid was goed te doen.
Heb een tijdje moeten wachten tot ik eindelijk in kon checken.
Toen wachten tot we echt konden boarden.
En kwam er achter dat ik tussen allemaal Nederlanders zat.
Opzich niet zo gek, een vliegtuig naar Amsterdam, maar het waren allemaal mensen die net een of andere Nijlcruise hadden gedaan.
En het was, so to speak, allemaal aardige kak.
De een nog meer opschep dan de ander, en ik zat naast een aantal artsen had ik al gauw door, en daar werd ik me een partij onpasselijk van.
Niet zozeer van het praten over het werk, maar dat geneuzel over het chaletje hier, chaletje daar, vakantie zus, vakantie zo en die had dit en die had dat.
Gaat heen zeg, doe dat soort gesprekken eventjes niet in mijn vrije tijd.
Had ook sterk de hoop dat ze niet bij mij in de buurt zouden zitten in het vliegtuig, en dat was gelukkig ook uitgekomen!
In het vliegtuig zat trouwens een stel met twee kids, een babytje en een klein jochie van een jaar of twee.
Alleen konden ze niet naast elkaar zitten, dus moeder zat met baby voorin, en vader met jochie twee rijen achter mij.
En dat wilde het jochie niet, die wilde bij mama zitten.
Brulpartij, en toen gingen alle dames zich er tegenaan bemoeien.
Moet je vooral doen, vader voelde zich al opgelaten dat het kind zat te huilen, gaan er een aantal van die taarten zich ermee bemoeien.
Dan wil je jezelf ook wel onder zo'n stoel verstoppen.
Gelukkig had een van de echtegnoten (denk ik tenminste) de briljante opmerking dat als iedereen dat kind maar met rust zou laten, het vanzelf stil zou zijn en in slaap zou vallen.
Zo gezegd zo gedaan, kind valt in slaap, totdat moeders voorin bedacht dat het wel even goed was te komen kijken hoe het bij manlief was, kind wakker, en wederom een brulpartij...
*zucht*
Kan merken dat als ik dan moe en zo vol emoties ben, ik dat soort dingen erg slecht trek.
Heb toen maar een paar oorplugjes in mijn oren gedaan en ben in slaap gevallen.
Natuurlijk weer eens op de meest charming manier, mond open, kwijl op mijn trui.
Jahoor, zal ook eens vrouwlijk zijn en doen.
In Amsterdam aangekomen, had ik heel niet door dat we allang op de baan geland waren.
Ik zat helemaal te wachten op het moment van de vering en de schok, maar dit keer niets gemekrt,
Zou bijna denken dat ik aan het vliegen gewend raak.
Vliegtuig verlaten en opzoek naar de koffers, die gelukkig vrij snel er waren.
En mijn grootste vrees, dat mijn ene koffer opengeklapt zou zijn, vanwege de druk erop, en dat er teveel inzat viel ook weer mee.
Netjes dicht nog, geen rare beschadigingen.
Op mijn karretje geheveld en op naar de uitgang.
Door de schuifdeur heen en zal agauw het glunderhoofd van mijn broer.
En ik had me zo voorgenomen, ik ga niet huilen!!!!
Jahoor, duik bij pap in zijn armen en daar ging ik weer.
Grrr, waarom nou, maar was ook wel weer blij dat ik eindelijk mijn vader weer zag.
Door naar mams, die met mijn dikke winterjas stond, Richard een knuffel gegeven, Wendy was er ook.
De hele familie was weer compleet, ik was weer op nederlandse bodem, terug in Amsterdam...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
