4 weken terug in Nederland..

Schandalig gewoon dit.
Liep bijna 2 maanden achter in mijn weblog!
Hadb nog niet eens de laatste 3 weken van mijn verblijf in Dahab beschreven, en ben ook alweer 4 weken in NL.
En als ik het nou eens vreselijk druk zou hebben gehad??
Nee dus.. had makkelijk her en der een gaatje kunnen vinden om er eens rustig voor te gaan zitten en bij te schrijven.
Dus dan nu maar weer!

Zal eerst maar eens beginnen met dat ik weer helemaal terug ben gekeerd in Nederland.
En oooh, wat valt me dat tegen.
Niet zo zeer dat ik nog heimwee heb naar dahab.
Natuurlijk, mis ik mijn leven daar, mis mijn vrienden van daar.
Maar wat me het meeste tegenvalt is de kou.
Het ene moment lukt het me beter om me er tegen te verzetten dan de andere keer.
Maar over het algemeen is het drama.
Loop rond in iets meer kleding dan de rest van de mensen, op het werk huppel ik zelfs rond met een vest aan.
Op mijn bed ligt een electrisch deken, een 4seizoenendekbed én een extra deken daar nog bovenop.
De verwarming staat op 21 graden, maar vertik het om die nog hoger te gaan zetten.
Anders is het straks sauna hier, en wen ik helemaal niet meer.
De douche draait af en toe overuren, en ben maar wat blij als m'n beide katten lekker op schoot kroelen, lekker warm!!

Verder vind ik zo langzamerhand mijn draai weer hier.
De eerste 3 weken lekker nog vakantie gehad, en totaal niets uitspoken.
(best ernstig, heb geloof ik in 3 dagen tijd, heel seizoen 3 van Grey's Anatomy bekeken)
Het viel niet mee om actief te zijn, het liefste bleef ik lekker de hele dag binnen.
Beetje lezen, beetje foto's uitzoeken, katten kroelen, af en toe een blik op de tv werpen, film kijken.
Had ook niet veel zin om met mensen af te spreken om eerlijk te zijn (dus sorry iedereen die zich verwaarloosd voelt)
Natuurlijk heb ik me niet helemaal als kluizenaar gedragen, en ben ook alweer opstap geweest hier in NL.
Ook is Sarah een paar dagen hier geweest en hebben we samen mijn verjaardag gevierd, samen met mijn ouders en hond die ook even langskwamen.
Was allemaal lekker, en ook leuk om m'n vriendin van daar hier in Amsterdam te ontmoeten, en gewoon verder gaan op de loze humor die we daar al hadden.
Staat voor volgend jaar ook zeker op het programma dat ik nog een weekendje naar Wenen ga.

Afgelopen week ben ik weer begonnen op het werk.
Met een knoop in mijn maag maandagmorgen ernaar toe gegaan.
Had al in de 3 weken dat ik thuis was me voorgenomen naar het werk te gaan, maar steeds stelde ik het uit.
Vond het best wel weer een drempel om eerlijk te zijn.
Kan ik het nog wel, zijn er nog kinderen die ik ken, moet weer veel tijd en enegrie gaan steken in nieuwe kids plus ouders.
Nieuwe dingen op het werk, nieuwe regeltjes.
Maar het viel me weer enorm mee!!
Druk maken om niks natuurlijk, as usual.
Zit er zo weer in, en natuurlijk, er zijn wel dingen veranderd, maar er is nog zoveel wat vanzelfsprekend is.
En het is ook heerlijk weer mijn collega's te zien, in een team te werken waar ik al jaren mezelf lekker in voel.

Het is wel grappig trouwens, bijna iedereen had verwacht dat ik niet meer terug zou komen naar NL.
Terwijl ik toch heel duidelijk voor ik wegging had gezegd, ik ga voor maximaal 8 maanden weg, en kom sowiso terug.
Kennelijk kwam het enthousiasme in mijn berichtjes dusdanig over dat mensen toch verwachtten dat ik weg zou blijven.
Maar neehoor, ze is gewoon weer terug gekomen in NL!

Ik merk dat 7 maanden lang genoeg is geweest voor nu.
Het in NL zijn is namelijk ook goed.
Hier hoor ik ook thuis.
Het werken als DiveMaster is leuk, en ook zeker iets dat ik verder wil uit gaan breiden.
Maar mijn baan als kinderverpleegkundige is ook helemaal ik.
Daar kan ik ook mijn ei in kwijt.
Vind ik ook absoluut iets waar ik met plezier naartoe ga.
En ja, natuurlijk heeft mijn werk hier in NL ook een heleboel nadelen, en is het niet rozegeur en maneschijn.
Het is wel mijn ding, mijn baan, iets dat bij mij hoort.

Vaak krijg ik nu de vraag, wat ga je volgend jaar doen, wanneer ga je weer terug, hoelang blijf je nu hier??
Ik weet het niet!
En ik wil ook nog geen beslissing nemen.
Ik wil mijzelf de tijd geven hier in NL eerst weer te wennen.
Anders blijf ik wegrennen voor mezelf, en krijg ik ook geen rust in m'n leventje
(hahaha, ik en rust in mijn leven, ik hoor mijn ouders nu al in de lach schieten)
Maargoed, voor ik ook maar iets besluit, is het denk ik al eind januari/ begin februari.
En dan kan het zijn dat ik terug ga naar Dahab, dat ik misschien wel hier in NL blijf, offff...
Er spookt ook nog het een en ander door mijn hoofd om misschien wel naar een andere plek te gaan om te werken en duiken.
Wie, wat, waar , wanneer, hoe en hoelang?
Geen idee!!
Ik zie het wel, ik ga lekker doen wat me goed lijkt, waar ik me prettig bij voel.

Want ik blijf erbij, het afgelopen half jaar is me heel goed bevallen!
Het was af en toe slikken, en het was niet altijd even leuk als dat misschien overgekomen is.
Ben ook diep gegaan, en heb ook heus op het punt gestaan om op te geven, omdat het eventjes niet liep zoals ik wilde.
Maar ik zou Jacqueline niet zijn, om niet lekker stug door te gaan, en mijn ding te doen wat ik zo graag wilde.
Ik ben er anders van terug gekomen, meer relaxed.
Heb weer ruimte in mijn hoofd, in mijn leven om weer voor nieuwe dingen open te staan.
Heb ook weer ruimte in mezelf voor mijn werk hier in NL.
En.. veel over mezelf geleerd natuurlijk....
Ik had dit nodig, en kan mezelf gelukkig nooit verwijten van had ik toen maar... en als ik niet toen dat..
Voelt goed!!

En natuurlijk, had ik dit niet kunnen doen zonder mijn ouders en broer en vriendin natuurlijk.
De tijd en energie die zij erin gestoken hebben om mij te helpen.
Het verhuizen van mijn spullen heen en weer, het vervoeren van m'n twee monstertjes, het verzorgen van die twee blagen.
Gewoon alles..
Ze waren altijd even enthousiast, ookal hebben ook zij hun bedenkingen wel gehad, ze hebben me nooit weerhouden van alles.
Scheelt toch een heleboel als je zo'n avontuur gaat beginnen als je weet dat de mensen die je liefhebt achter je staan.