Back in Dahab

Het duurt ongeveer ruim een half jaar, maar ik ben terug in Dahab!
En het voelt alsof ik nooit weggeweest ben.
Wat Dahab toch met iemand doet, het is heerlijk.

Terwijl ik dit berichtje tik, is het ongeveer euhm… 1 uur in de middag.
Ik verblijf in de Bedouin Lodge, in gezelschap van Rokya, die druk bezig is aan de studie voor haar IDC (instructeuropleiding) en natuurlijk, hoe kon het anders, TomTom loopt al
sinds aankomst achter me. Ze ligt nu voor pampus half onder de tafel.

(Uiteindelijk gisteren van 12 in de middag tot 12 in de avond alleen maar in de Bedouin Lodge verbleven, hangen, liggen, half slapen, kletsen, niets doen… vandaar dat het bericht er op een andere dag opstaat dan mijn planning was.. )

Het was weer enerverend om hier te komen, hoe kon het anders, het moest weer op mijn manier gaan natuurlijk.
Op Schiphol ging het flitsend, kwam er achter dat ik mn MP3speler vergeten was, dus snel een IPod gekocht, m’n laptopje aangezet en muziek overgeheveld.
Het boarden ging redelijk vlot, dacht ik.
Toen we allemaal zaten, kwam er ineens een stewardess binnen met een papiertje, en ze haalde 2 mensen uit het vliegtuig.
Wat bleek, hun paspoort zou binnen een half jaar verlopen, en het is een vereiste dat je paspoort nog minimaal een half jaar geldig is bij binnenkomst in Egypte.
Als iemand dat nou had opgemerkt bij het inchecken, dan hadden deze mensen nog een nooddocument kunnen halen bij de marechaussee en hadden ze gewoon mee gekund natuurlijk.
Dus, alle koffers moesten weer van boord, omdat hun koffers eruit moesten.
*zucht*
Gelukkig duurde het maar een half uur de vertraging, maar het is wel weer een half uur.

In Sharm aangekomen ging het redelijk vlot.
Stond meteen bij de bank, visum aangevraagd, lekker snel.
Halverwege hoorde ik ineens gefluit, dus ik kijk op, stond Daan aan de andere kant van een glasmuur, onderweg naar zijn vlucht terug naar NL.
Even gekletst nog, raar wel, hij net klaar met zijn vakantie, en ik onderweg.
Ik moest nog even terug naar de bank voor een soort van inschrijfkaartje, omdat ik Egypte inging, en daar ging het al mis.
Normaal gesproken krijg je die in het vliegtuig, dit keer dus niet.
Ik had er dus om gevraagd, maar toen ik bij de douane stond, kwam het al, ik had de verkeerde gekregen, bla bla, moest maar weer achteraan sluiten.
Nou, ik dacht dat dus even helemaal NIET he.
Heb lopen mopperen, die man boos, ik mik er wat Arabische woorden tussen door, en toen kreeg ik het na wat gedoe voor elkaar, hij had een hele stapel van de goede papiertjes liggen, dus snel 1 ingevuld en mocht ik alsnog achteraan sluiten.
No way!
Ik had er bijna een aantal woorden uitgegooid die ik beter niet kon zeggen, want dan had ik zeker een probleem gehad, mocht van een andere toerist toch voor, en daar ging ik met al een woest hoofd. (jahaaa, heet geblakerd, en ik weet nu al dat m’n moeder wederom het schaamrood op haar kaken heeft, zoals ze me vorig jaar ook al eens bezig heeft gehoord tegen een taxichauffeur hier)

De reis naar Dahab verliep oké.
Samen met 2 andere gasten van Dahab.nl in het busje, op naar de plek waar ik vorig jaar zo lang gewoond heb.
In Dahab zelf zijn zij bij het Oricana afgezet, en ik nog een klein stukje naar mijn eigen plekje.
Toen ik uitstapte uit de taxi was het meteen feest, TomTom lag daar toevallig, en ze reageerde meteen op me!
Heerlijk om haar na al die tijd weer te zien, het is en blijft een schatje.
Bij het oplopen van de straat meteen aan alle kanten te horen Welcome Back, bekende gezichten gezien.
Mensen met wie ik vorig jaar veel opgetrokken ben omhelst.
Wouw, hoe fijn dat het is hier, hoe blij iedereen is dat ik terug ben ook.

Heb me snel ingecheckt in het hotel, oftewel, mijn spullen in mijn kamer gezet, schoon shirtje aan, beetje Deo onder m’n klotsende oksels ;-) en daar ging ik weer.
Werd namelijk al verwacht op een BBQ bij Andy.
Rokya is hier een paar dagen terug aangekomen, het was haar welkom BBQ en een andere jongen die op de Dive In werkt, had zijn laatste dag gewerkt daar, blijft er nog 3 weken, maar het was een beetje zijn AfscheidsBBQ.
Geweldig om weer de mensen te zien met wie ik vorig jaar gewerkt heb.
Rokya in mijn armen sluiten, Alex een dikke knuffel geven, Hans en Andy weer te zien, Heike die er toch nog was, speciaal gewacht op me, ondanks dat ze moe was.
Nieuwe staff van de DiveIn al te ontmoeten.
Het voelde meteen goed, vertrouwd. Wat een rust kwam er over me heen.

Een shot alcohol gehad (slim, als je amper gegeten hebt en moe bent…)
Tijdje gekletst, en rond 1 uur toch maar weer terug gelopen met Rokya naar NewLife.
Onderweg meer bekende tegenkomen, toch even snel de Rush ingaan en een ID-Edge nemen.
(ja, nog slimmer, ik weet het)
We hebben toen nog een tijdje met ons drankje op een paar stoelen op het strand gezeten, lekker kletsen, luisteren en kijken naar de zee.
Maarjah, op een gegeven moment moet je toch eens je bed in, en dus snel fles water gekocht en het bed ingedoken.

Zondagmorgen had ik al gezegd dat ik pas ’s middags wilde duiken, even relaxed doen, niet te moeilijk.
Moet tenslotte nog even rustig aan doen aangezien ik wel de hele week vorige week ziek ben geweest.
Maar was nogsteeds niet helemaal oké, brak, hoofdpijn, en toch willen duiken.
Het onderwater zijn is voor mij toch wel ontspannen, en daar kan ik zo van genieten.
Op de duikschool aangekomen meteen mijn ding gedaan.
Raar om er rond te lopen en als gast er te zijn.
Alex moest er wel om lachen, die had zoiets van doe je ding gewoon, maar ik kan het niet verkopen natuurlijk om op plekken te komen waar gasten ook niet mogen komen.

We zijn voor een Welcome-dive naar de Lagune geweest.
Ik best stressen, had mn nieuwe camera plus onderwaterhuis mee, en ben toch bang dat ik op de een of andere manier water erin krijg en dat ik even mn camera verzuipen ga.
Gelukkig niet gebeurd!
Alleen brulde ik op een gegeven moment water coming in!
Paniek bij Han en Alex, die dachten dat mn camera dus volliep.
Niet echt, er kwam koud !! water mijn wetsuit binnen!
En ik weet het, koud water is niet 23 graden, maar voor Egyptische standaarden en wat ik gewend ben is dat verdraaid koud!

Onderwater zijn, wat een feest.
Ik voelde me meteen weer op mijn gemak.
Alex deed zijn ding met de 2 gasten, en ik ben een beetje als backupguide er achteraan met m’n camera.
Beetje pielen ermee, visjes zoeken en achteraan rondbungelen, aangezien een van de gasten nogal wat zand op waaierde en dan maakt het zo rottig foto’s.
Ik hing boven het zeegras, en tadaaa… Zeepaardje!
Helaas waren de andere 3 iets verder af dus die kon ik niet bereiken. Het zeepaardje zat ernstig verstopt, dus foto’s nemen was wat moeilijk maar het is me gelukt!
Verderop nog een garnaal, wat scorpionfishes en speciaal voor Mark (jaaa, heb er naar gezocht voor je ;-)) een RedSeaWalkman op de foto gezet!
Helaas waaierde hij niet mooi uit, en ik ga nog opzoek en pogingen doen betere foto’s te maken, maar het begin is er.
Toen nog het bekende zwarte (dooie??) zeepaardje op de foto gezet.

En toen drama….
Ik had nog tot ongeveer minuut 30 mijn computer gezien, niets aan de hand.
Ik kreeg het teken we gaan de safetystop doen (was zoals gewoonlijk nog niet eens door mijn lucht heen, zat nog op 130 bar, maar oké) en toen…
Duikcomputer volgelopen!!
Er is op de een of andere manier water ingekomen, hoe en wat heb ik geen idee van.
Maar ben nu dus in mineur, hij is stuk!
Kan er niets meer mee, kapoet.. Wordt dus een nieuwe kopen in Nederland, goed excuus een Suunto D6 of D9 te kopen…
Dus op de dieptemeter m’n stop gedaan, en maar op de gok lang op 5m blijven hangen.

Bij bovenkomen van de duik ging het nog meer mis.
Op de diepte van 10-14m had ik geen last van hoofdpijn, maar toen ik weer onder de normale druk kwam, werd het even te gortig.
Misselijk, gevoel van overgeven en schijn lijkbleek te zijn geweest.
Snel in de pick-up naar de duikschool, en daar aangekomen ben ik straight on naar de wc gerend.
Je raadt het al, er moest even wat uit, dus daar ging mijn lunch.
Alex was erna weer even tactvol als normaal… Goh Jacque, je ziet er erg wit uit…
Ja dankje!!
Zegt hij ook nog, kleurt mooi bij je witte ondershirt, een geheel.
Nogmeer dankjewel!
Hij zei nog wel, dat ik tenminste wel mijn glimlach behield. Tuurlijk, keep on smiling!
Ben echter wel na het schoonspoelen van mijn uitrusting meteen naar het hotel gegaan en snel mijn bed ingekropen.

Na 2 uur slapen wat gaan eten met de staff van de duikschool bij FunnyMummy en rond een uurtje of half 11 weer richting kamer vertrokken.
Nog even op internet een aantal mailtjes gekeken, met mijn lieve broertje gekletst, mijn Egyptische nummer (nieuwe voor degene die ‘m willen hebben: +20 16 03 75 93 ) opgeladen met credit, naar de apotheek geweest en in bed gedoken.
Het is trouwens heerlijk hier om naar de apotheek te gaan, je kunt de meest rare medicijnen krijgen zonder recepten. Af en toe zelfs medicijnen die je niet eens in NL krijgen kan, omdat ze daar verboden of uit de handel zijn.
Ja, ik gedraag me, zal geen rare medicijnen gebruiken, zal geen vage dingen tot mij nemen, maar moet alleen even van de hoofdpijn af!

Vandaar ook vandaag geen duiken voor mij.
Ben hier voor mijn lol en rust, en om mijzelf te forceren schiet niet op.
Nu dus gewoon relaxed, mijn verhaaltje schrijven.
Genieten van het weer.
Rokya uitlachen die bezig is met haar laptop voor zich om skills uit te leggen.
Tomtom knuffelen en vertroetelen, hondenkoekjes voeren en ze kijken me hier weer eens raar aan, ik geef haar flessenwater.
Net nog even bij SheesKebab gekeken.
Dat is de kat die ik vorig jaar als klein smurfje hier heb gezien voor het eerst.
Ze kon amper op haar pootjes waggelen, was een weekje of 4 oud.
En nu ligt madammeke pas bevallen (vannacht) met 4 kleintjes lief te zijn hier in het restaurant.

Wat ik verder vandaag ga doen, geen idee nog.
Lekker lamballen, moet nog her en der wat mensen opzoeken, maar vind het wel even geschoten.
Pijn een beetje zien kwijt te raken, wil toch eerdaags weer wat duikjes maken namelijk.
Maar ga mezelf niet voorbij huppelen.
Relaxed doen, en als het duiken niet lukken gaat, heb ik altijd nog de uitwijkmogelijkheid om te gaan windsurfen natuurlijk!

Komt goed hier, it’s good to be back.
Voelt als vanouds, en het is erg verleidelijk om eerlijk te zijn te gaan blijven hier ;-)

Tot bubbels 8)